Voor stress metingen zijn verschillende lijstjes, zoals hier op:
Meestal scoren wij daar nogal hoog op, de afgelopen jaren. Dood vader Arijjan, verhuizing, kind geboren, freelance werk dus weinig zekerheid etc etc. En af en toe denk je, houdt dit ooit nog op? Ik weet, we zijn allebei mensen die graag stress opzoeken. Verhuizen naar LA 15 jaar geleden, samen, terwijl we elkaar nog geen jaar kenden, was natuurlijk niet mis. Het werk kiezen we zelf voor. En nog zo wat. En steeds denk je, we kunnen het wel aan. En dat kunnen we ook vaak, heel goed zelfs. Maar nu hebben we ook kinderen. En die kiezen daar niet voor. Zo heeft Yeshe al een tijdje last van zijn huid, dat is niet fijn. Ik voel me steeds weer een slechte moeder als ik hem met vlekjes op zijn gezicht rond zie springen. En nu hij ouder wordt krijgt hij er meer jeuk aan, wat hij ook kan vertellen. Gelukkig snapt hij nu ook dat het zalfje is om ze weg te halen, dat dan weer wel... En ook Bodhi is nu erg moe. Daardoor wordt híj weer snel boos en dat trek ik wel even, maar dan ontplof ik onredelijk, want ja, ook moe, dus. En voel ik me weer een slechte moeder. Gelukkig denk ik dan even aan een vriendinnetje van me wat vertelde dat ze op een ochtend aan de ontbijttafel het gegil niet meer aan kon en het gezeur en de onrust en een pak hagelslag naar het hoofd van haar dochter van 9 gooide. Dat lucht op, dat je niet alleen bent...
En ja, het hoort er bij. Ik weet het, ik weet het, einde van het schooljaar, het is niet alleen de verbouwing en de onrust in ons gezin, iedereen is moe, het weer zit ook niet mee. blabla.
en het is eindig. De verbouwing is over een paar maanden afgelopen, Arijjan begint half augustus met een vaste baan, de zon zal weer gaan schijnen, er is hoop.
Maar soms, als het zo regent buiten en ik voel dat alle spieren in mijn lichaam gespannen zijn en mijn hoofd overloopt van de to do lijstjes en ik zie hoe stoer Arijjan daar staat te werken met de Slowaken, terwijl ik me nutteloos voel omdat ik alleen maar kinderen van hot naar her rijdt, zou ik alleen maar in bed willen liggen en slapen. heel erg lang.
en dan neem ik me voor een middagslaapje te doen, maar dan lig ik met yeshe in bed en voel ik me ontspannen, de spieren warm, bob de bouwer gelezen die al het verbouwen in een vrolijk perspectief zet. En dan sta ik toch snel op, want zo veel te doen, bloggen, rekeningen betalen, dingetjes regelen...
Maar als ik eerlijk ben heeft de herfst er nog nooit zo aantrekkelijk uitgezien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten