Een van de weinige écht stressvolle zaken tijdens deze verbouwing, is voor mij; mammakloek die niet veel meer hoeft te doen dan kinderen heen en weer rijden, wat op te ruimen en te koken, het doen van de was.
Eerder schreef ik ergens hoe zeer ik gesteld ben op mijn wasritme. Zaterdag en zondag de hele dag wassen en dan zondag vouwen, dat verhaal. Een van de weinige zekere zaken in mijn ongeorganiseerde hoofd. Nou, daar is dus weinig van over. In de hieraan voorgaande posts is te zien hoe het huis er nu uit ziet en het lijkt me overduidelijk dat een mens niet kan verwachten om het dagritme helemaal normaal te houden in zo'n chaos. Dus sleepte ik deze weken van huis 1 naar huis 2 met de was, stapte over afgronden waar nieuwe buizen in gezet werden naar de droogtrommel en vouwde zomaar midden in de week overdag.
Omdat het al duidelijk werd dat we 1: zondag naar schier gaan en ik alles schoon wil hebben als we vertrekken. en 2: de mannen soms wat zenuwachtig reageerden op dat gewas en 3: arijjan daar de hele dag rondloopt, dacht ik gisteren: Ik vraag hem om de was even in de droger te stoppen. Omdat ik weet dat hij voor twintig man tegelijk taken heeft herinnerde ik hem hier onbeschoft veel aan en steeds zei hij, oh ja, goed dat je het zegt, doe ik straks even...
vanochtend dacht ik, ik vraag het niet nog een keer, die jongen werkt zich het apelazerus en ik heb veel meer tijd dan hij. ik doe het wel even...
te laat dus.
dat zal me leren mijn overwerkte man met suffige taken te belasten.
zie de foto's...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten