tot over 14 dagen...

Het was de laatste dag voor vertrek en iedereen was druk bezig. Met de voorbereiding, zou je denken. Tassen pakken, je erop verheugen en zo meer. Maar het liep natuurlijk anders. Bodhi zocht eerst oma's bank op en daarna de woonkamer van gijs. Daar genoot hij van lekkere hapjes, aandacht en veel lol. Arijjan legde samen met Evert gas aan en ondertussen werden er twee nieuwe bomen geplant en 1 weggekapt. Eindelijk ruimte in die tuin en toch geborgenheid.
En Yeshe en ik richtten ons op het echte vakantie werk, we fietsen door de stad, regenden kleddernat, renden door de scapino op zoek naar rugzakjes voor de grote broer en dikke sokken (VEEL) voor mamma en daarna naar de slegte zodat die kinderen in de regen in ieder geval nog iets te lezen hebben. (familieziekte, als het leven moeilijk --of regenachtig-- is, pak een boek) yeshe heeft alle boekjes bekeken, kon niet kiezen dus dat deed ik dan maar, iets met boerderijen en wat uit de bob de bouwer serie die we hier de afgelopen weken met dank aan pander hebben kunnen lezen. Yeshe vindt ze geweldig. Dat blijkt ook wel, want 1 van de boekjes gaat over een eierrace. waarbij vele eieren kapot vallen... vanochtend deed ik opeens 1 plus 1...
Verder veel gestuukt en een betonnen vloer in de badkamer en een blije Evert en een blije Arijjan en een blije tuinman en ik ben blij dat iedereen blij is. maar ik hoop vooral op zon en als dat niet lukt veel gezelligheid en liefst beiden.
xxx

eiershow

Utrecht 18 juli 2008

Gisteren werden de boodschappers in de super de boer in Utrecht Oost verrast door een eiershow. 2 jaar oude Y. V. uit de Prinshendriklaan, pakte terwijl zijn moeder en broer bij de vleeswaren stonden een pak eieren (10, middelgroot) en smeet deze grijnzend tegen de grond. Toen zijn moeder, A. V. en zijn broer, B. V. daarop probeerden hem tegen te houden, ging hij heel hard lachen en zocht de nog hele eieren tussen de scherven om die een stukje verder ook tegen de grond te gooien. Andere boodschappers reageerden geschrokt, maar de reactie van het personeel van de super de boer was lakonieker. "Wij hebben ook wel eens zin in een omelet." Nadat de schade was opgeruimd verlieten Y en zijn familie de winkel met een doos katten koekjes en een pakje ontbijtspek.

de was...

Een van de weinige écht stressvolle zaken tijdens deze verbouwing, is voor mij; mammakloek die niet veel meer hoeft te doen dan kinderen heen en weer rijden, wat op te ruimen en te koken, het doen van de was.


Eerder schreef ik ergens hoe zeer ik gesteld ben op mijn wasritme. Zaterdag en zondag de hele dag wassen en dan zondag vouwen, dat verhaal. Een van de weinige zekere zaken in mijn ongeorganiseerde hoofd. Nou, daar is dus weinig van over. In de hieraan voorgaande posts is te zien hoe het huis er nu uit ziet en het lijkt me overduidelijk dat een mens niet kan verwachten om het dagritme helemaal normaal te houden in zo'n chaos. Dus sleepte ik deze weken van huis 1 naar huis 2 met de was, stapte over afgronden waar nieuwe buizen in gezet werden naar de droogtrommel en vouwde zomaar midden in de week overdag.


Omdat het al duidelijk werd dat we 1: zondag naar schier gaan en ik alles schoon wil hebben als we vertrekken. en 2: de mannen soms wat zenuwachtig reageerden op dat gewas en 3: arijjan daar de hele dag rondloopt, dacht ik gisteren: Ik vraag hem om de was even in de droger te stoppen. Omdat ik weet dat hij voor twintig man tegelijk taken heeft herinnerde ik hem hier onbeschoft veel aan en steeds zei hij, oh ja, goed dat je het zegt, doe ik straks even...


vanochtend dacht ik, ik vraag het niet nog een keer, die jongen werkt zich het apelazerus en ik heb veel meer tijd dan hij. ik doe het wel even...
te laat dus.
dat zal me leren mijn overwerkte man met suffige taken te belasten.

zie de foto's...

en plaatjes deel 3....

de wc boven
de wc beneden
al die materialen die arijjan bij de hornbach haalde (of een deel ervan)

maar een ander deel kwam dan weer van intercodam

en morgen komt de tuinman twee bomen planten

plaatjes deel 2

voorstrijk in de serre
meten in de serre
de keuken staat nu in de voorkamer

maar als je goed kijkt zie je dat er wel al isolatie aan de voorkant zit... (goed kijken is de truuk)

en in plaatjes weer, deel 1

yeshe's kamer is gestuukt en wordt vanaf nu de tijdelijke keuken
meer stuukwerk, omdat het zo lekker glad is
voorheen de keuken boven...

en de vloerverwarming in de badkamer

lange dagen

Negen uur. Een-en-twintig-uur om exact te zijn. Kinderen liggen in bed en Arijjan is nog niet thuis. Hij maakt enorm lange dagen, dat dat duidelijk mag zijn. Maar, zegt hij steeds, het gaat keihard. meewerken zit er niet meer bij; hij loopt de hele dag materialen aan te slepen. Morgen beginnen ze met sanitair dus dat moest er vandaag komen, wat hij dus nu nog in Hornbach vrachtwagens aan het laden is.Alle tegels zijn aangekomen. De slowaken houden niet van 10x10 tegeltjes want dat kost veel meer tijd. En hoewel iedereen zegt dat het snel gaat kijk ik naar die gang en denk, waar zijn we aan begonnen.

perenwodka en keukens weer eens

Die keuken, ach die keuken weer. We moeten er natuurlijk twee en op de een of andere manier staan nu de bouw is begonnen alle zaken weer op de wip. Zo ook de Ikea keuken die we voor beneden uitzochten. Niet dat we de rode lak die Lex heeft uitgezocht niet mooi vinden, maar aannemers houden niet van Ikea keukens. Dat komt voor een groot deel omdat een Ikea keuken op dezelfde manier geleverd wordt als alles van Ikea; in stukjes. Je moet dus alle kastjes zelf in elkaar zetten en als jij het niet doet dan moet de aannemer dat doen. Die vindt dat net zo vervelend als iedereen; er raakt altijd net dat ene schroefje weg wat je nodig hebt en extra schroeven daar doen ze bij Ikea dus niet aan, plus dat de Sven of knussk of Margeet net niet zo mooi lijkt te passen als in de winkel waardoor je met stomende oren toch weer een stukje weg moet zagen, vloekend op het Zweedse warenhuis en eigenlijk dan maar alle Zweden want dat is wel zo makkelijk. Aannemers zijn net mensen, met dezelfde frustraties als wij en daarom doen ze het meestal niet. Een Ikea keuken? Nee mevrouw, daar beginnen we dus echt niet aan. Ikea weet dat natuurlijk en heeft dan weer contacten met andere aannemers, die het wel doen, maar die aannemer ken je natuurlijk weer niet. Plus dat het ongeveer een derde van de prijs van de keuken kost om die Ikea keuken te laten installeren en dat maakt een relatief goedkope keuken weer wat duurder. Dus, de Ikea keuken kan nog steeds, maar tóch nog maar weer even marktplaats op om keukens te kijken.
Ik weet niet hoe het met andere mensen zit, maar keukens en badkamers kijken, op marktplaats, bij Ikea, of op de meubelboulevard, ik hou er niet van. Een keuken zou voor mij gewoon al in het huis moeten zitten. Ik wil er het liefst zo weinig mogelijk over nadenken en gewoon het gas aandraaien zodat ik mijn pannetje rijst kan koken en een biefstukje bakken. Niet in dit universum. Op de planeet waarop wij op dit moment leven gaat niets vanzelf en keukens al helemaal niet. Dus daar zat ik gisteren weer, showroomkeuken na failissements verkoop na keukenstunter-koop-nu-want-morgen-is-het-weg! te bekijken. En vond wonder boven wonder een op de Ikea lijkende rode hoogglans keuken ergens in Noord Holland tegen een redelijke prijs. Blijkt in tegenstelling tot wat ik dacht geen showroom model te zijn maar gewoon iets wat bij de fabriek vandaan komt met 6 weken levertijd. We zullen zien wat het gaat worden. Jullie lezen het wel weer.
Verder is Arijjan goed aan het bonden met de bouwvakkers. Gisteravond vroeg ik me nadat ik twee kinderen op bed had gelegd af waarom het zo lang duurde om een trapleuning op te halen uit ??? Maar mijn geliefde bleek aan de perenwodka te zitten met de slowaakse Tjolen en bij thuiskomst om half 10 zelfs al (ik neem aan ook Slowaakse) goulash gegeten te hebben.
Ach ja, je moet ze loslaten ;-)

madonna

een dichte wc vloer beneden
een voorgestreken serre boven
leidingen
de vloer van de badkamer boven
een opgeruimde woonkamer beneden



Jaren geleden kwam de film 'in bed with Madonna' uit en een van de gedenkwaardige momenten in die film is, als Warren Beaty tegen haar zegt dat ze niet kan leven als er geen camera op haar staat. Extreem, vonden we dat allemaal toen. En nu zijn we met zijn allen massaal aan het bloggen geslagen. Als dat geen leven met een zelf gerichte camera is dan weet ik het ook niet meer. Toch doe ik het en hoe meer ik hier over onze verbouwing opschrijf hoe vertrouwder het wordt. Ik geloof niet dat ik er echt beter van ga schrijven, maar wel merk ik dat ik onbevangener wordt in wát ik dan op schrijf. Waarschijnlijk net zoals die mensen in een big brother huis, die zijn zich na een tijdje ook niet meer echt bewust van de camera's. (of wel? ik heb het niet zo vaak gezien... ) Als ik zondag wel twee weken uit de lucht moet zal ik het missen, dat gezemer en gefotografeer.


Gisteren meldde ik hoe de bouwers vorige week wel heel erg jong en onbeholpen waren. Vandaag kan ik gelukkig vertellen dat de nieuwe ploeg niet tegen valt. Ze zijn rustig en hebben als beren gewerkt. De hoeveelheid leidingen en stuuk voorstrijk en andere zaken die ze in eén dag in het huis hebben gemaakt zijn gigantisch. Arijjan kwam breed lachend thuis melden dat hij nu eindelijk de slechtse en langzaamste bouwer op de prinshendriklaan is en zo hoort het ook. Want hij blijft de amateur en zij de profs. 's avonds werd ik er met mijn telefoon weer op uit gestuurd om een en ander te fotograferen zodat iedereen daar dan weer van kan meegenieten. Slaat natuurlijk nergens op want ik heb geen idee wat ik dan op de foto dien te zetten. De wc beneden die opeens weer een vloer heeft? De muren in de serre op de eerste verdieping die knalgeel zijn van de voorstrijk zodat er gestuukt kan gaan worden? Het feit dat er weer enige orde in de chaos komt? Of een bos leidingen voor electrisch, kabel, internet, afvoer, openliggende badkamervloeren... en ga zo maar door?


Bij deze dus maar een samenvatting in beelden, wie weet herkent iemand er iets in...

de tweede verbouwweek en laatste schoolweek...

de te hoge deur, op de voorgrond het losstaande muurtje...


en... een blik in voorheen onze slaapkamer, nu hoofdkwartier van opnze oost europese vrienden...











Maandagochtend. Fijn. Lekker rustig. Beetje administreren, huisje schoonmaken en bloggen. Wat wil een mens nog meer als de zon zo lekker schijnt als vandaag? Ik voel alweer een hoog Margiet gehalte in deze post sluipen...

Maar goed, de eerste week zit erop, nu moeten we dóór. Arijjan heeft vanaf vandaag een nieuwe
ploeg. Kijken hoe dat werkt. Was er dan iets mis met de oude? Waarom weten we dat niet? Ach, je hangt de vuile was nou eenmaal liever niet op straat voordat ie weer schoon is en nog meer van die prachtige tegelwijsheden...
Toen anderhalve week geleden de 'opzichter' van zijn ploeg arriveerde was Arijjan redelijk blij. De jongen leek over genoeg kennis te beschikken om een en ander binnen de gestelde tijd gedaan te krijgen, had zijn materialen voor elkaar en hij mocht hem geloof ik ook wel. Schrikken was het pas toen de Tjoolse werkmannen aan kwamen. Jong waren ze en zelfs met een breekijzer omgaan ging ze niet makkelijk af. Nou weten we natuurlijk (ik heb niet voor niks 'Nachtegaal en zonen' geschreven; theoretisch weet ik van alles), dat er in de bouw nou eenmaal van alles mis gaat. Maar als er iemand is die weet hoe je een breekijzer vast dient te houden dan is het mijn geliefde wel en al snel verscheen er een diepe rimpel tussen zijn ogen. Fouten stapelden zich op.Muurtjes bleken niet goed gemetseld, een deur was zelfs veel te hoog (ongeveer 30 centimeter hoger dan de deur er tegenover, zodat je het met het blote oog zelfs gelijk ziet) gemaakt want niet gemeten en het geheel ging nogal traag. Al met al een klassieke oosteuropese nachtmerrie, die je natuurlijk niet gelijk onder ogen wenst te zien maar die je wel blijft achtervolgen. Want wat doe je met jongens die met 1 doosje gereedschap en een heleboel bier elke ochtend een kater hebben?
Ondertussen was er ook een meevaller, de jongen die de verwarming doet (overigens ook onderdeel van de ploeg uit slowakije) blijkt wel snel en afgelopen zaterdag zat met de Nederlandse aannemer de ventilatie er zo in.
Lang verhaal en gedoe, stress, slapeloze nachten en heen en weer gemail en gebel met het moederbedrijf, maar uiteindelijk zijn de twee hele vriendelijke jongens die eigenlijk helemaal geen bouwvakker lijken te zijn gisteren vertrokken, blijft de andere jongen en zijn dit weekend de nieuwe jongens, waaronder de opzichter zelf, aangekomen om verder te gaan. Is dit een drama? Nee hoor, kwa bouw niet echt. Afgelopen week was geen man over boord; het begin is toch nog veel slopen en werk waar je niet superveel voor hoeft te kunnen, maar het leek ons geen goed idee om deze jongens veel zichtwerk te laten doen. Dat wegsturen, dat was een ander verhaal en Arijjan zat er ook best wel mee. Je mag die jongens graag, maar ja, ze kosten ook geld. En uiteindelijk wil je niet in een huis wonen waar na een jaar of twee alles gaat lekken, afbladderen of scheef blijkt te zitten.
Een korte update ('Had je me gebeld? ... Is een wereld van verschil hier. tuut, tuut, tuut) leert dat het een goede beslissing was en alles nu op rolletjes loopt.

Naast alle verbouwzaken zijn Yeshe zijn vlekjes weg aan het trekken, dus ook dat is echt heel erg fijn. En gaat Bodhi zijn laatste week voor de vakantie in. Zondag gaan de jongens en ik naar schiermonnikoog en daar hebben we erg veel zin in. Betrouwbare bronnen (zij die al op de camping zitten) laten weten dat het heerlijk is en vooral mugvrij.

eten en keten

Gisteren was ik, zoals te lezen, niet blij. Dat heb je soms zo in de regen en viezigheid. Arijjan en ik hadden het er vanochtend nog over. Je denkt dat je stoer bent maar ondertussen loop je allebei met een soort steeds groter wordende wanhoop te proberen om ergens, maakt niet uit waar, een soort van orde in de chaos te creeeren. dat lukt niet want verbouwen is nou eenmaal chaos, waardoor je opeens nachtmerries krijgt van half affe huizen en muitende Tjolen. Zo'n dag was het gisteren. Onafhankelijk van elkaar gewoon niet blij en klaar om weer in een ordelijk leven terug te stappen.

Gelukkig gingen we 's avonds wat eten bij pander en clarisse. Pander had pizza's gemaakt waar zelfs Bodhi een tweede stuk wilde, we hebben boekjes voorgelezen en dansjes gedaan en de kinderen hebben hun huis nog nét niet afgebroken (anders hadden we eventueel nog wel ergens een mannetje...)

Van dit feest zet ik hier niet een berg foto's, maar wel een paar, bij deze!

Zodat jullie kunnen zien dat we (ik) ook heel vrolijk kunnen zijn ;-)

stress vermoeidheid?

Voor stress metingen zijn verschillende lijstjes, zoals hier op:

http://users.pandora.be/paul.larmuseau/psycho/Spanning.htm

Meestal scoren wij daar nogal hoog op, de afgelopen jaren. Dood vader Arijjan, verhuizing, kind geboren, freelance werk dus weinig zekerheid etc etc. En af en toe denk je, houdt dit ooit nog op? Ik weet, we zijn allebei mensen die graag stress opzoeken. Verhuizen naar LA 15 jaar geleden, samen, terwijl we elkaar nog geen jaar kenden, was natuurlijk niet mis. Het werk kiezen we zelf voor. En nog zo wat. En steeds denk je, we kunnen het wel aan. En dat kunnen we ook vaak, heel goed zelfs. Maar nu hebben we ook kinderen. En die kiezen daar niet voor. Zo heeft Yeshe al een tijdje last van zijn huid, dat is niet fijn. Ik voel me steeds weer een slechte moeder als ik hem met vlekjes op zijn gezicht rond zie springen. En nu hij ouder wordt krijgt hij er meer jeuk aan, wat hij ook kan vertellen. Gelukkig snapt hij nu ook dat het zalfje is om ze weg te halen, dat dan weer wel... En ook Bodhi is nu erg moe. Daardoor wordt híj weer snel boos en dat trek ik wel even, maar dan ontplof ik onredelijk, want ja, ook moe, dus. En voel ik me weer een slechte moeder. Gelukkig denk ik dan even aan een vriendinnetje van me wat vertelde dat ze op een ochtend aan de ontbijttafel het gegil niet meer aan kon en het gezeur en de onrust en een pak hagelslag naar het hoofd van haar dochter van 9 gooide. Dat lucht op, dat je niet alleen bent...

En ja, het hoort er bij. Ik weet het, ik weet het, einde van het schooljaar, het is niet alleen de verbouwing en de onrust in ons gezin, iedereen is moe, het weer zit ook niet mee. blabla.

en het is eindig. De verbouwing is over een paar maanden afgelopen, Arijjan begint half augustus met een vaste baan, de zon zal weer gaan schijnen, er is hoop.

Maar soms, als het zo regent buiten en ik voel dat alle spieren in mijn lichaam gespannen zijn en mijn hoofd overloopt van de to do lijstjes en ik zie hoe stoer Arijjan daar staat te werken met de Slowaken, terwijl ik me nutteloos voel omdat ik alleen maar kinderen van hot naar her rijdt, zou ik alleen maar in bed willen liggen en slapen. heel erg lang.

en dan neem ik me voor een middagslaapje te doen, maar dan lig ik met yeshe in bed en voel ik me ontspannen, de spieren warm, bob de bouwer gelezen die al het verbouwen in een vrolijk perspectief zet. En dan sta ik toch snel op, want zo veel te doen, bloggen, rekeningen betalen, dingetjes regelen...

Maar als ik eerlijk ben heeft de herfst er nog nooit zo aantrekkelijk uitgezien...

de open keuken!

evert plaatste eerst een latei... die moet dan een paar dagen drogen, waarna...

het gat verder opengemaakt kon worden.

en zie hier hoe het er uit gaat zien als open keuken, lekker groot! (ervoor staan de zakken met muurpuin nog, aan tafel michael, die geen woord spreekt in talen die wij ook spreken...)

tjoolse slackers

de eettafel, met een laagje puin erover


tjoolse vuilnis (lijkt op hollands studentenhuis)


de ijskast, helaas waren de flessen wodka al leeg toen ik met mijn cameraatje kwam.


en ook de jongens houden niet van viezigheid in de slaapkamer, dus bedachten ze een ceratieve oplossing om het puin buiten te houden. (slaapkamer foto's volgen binnenkort om de absurditeit van deze statement te illustreren)



Hoewel het natuurlijk sowiezo niet simpel is om in een huis te wonen waar de chaos zegenviert, is het knap hoe onze vrienden zich dit weekend door de troep heen slackten.

nieuwe trapleuningen

terwijl de sloop nog hard bezig is, staan de nieuwe trapleuningen al klaar!

en dat maakt dan weer erg vrolijk in chaotische tijden...

rust reinheid en regelmaat...

Zondag is de afgelopen maanden wasdag in huize Verboon. Ontstaan uit bezuinigings overwegingen (goedkope stroom) sluipt zoiets er in en voor je het weet wil je geen afspraken meer maken op de zondagavond omdat je dan altijd was vouwt en als je dat niet op zondagavond doet is gelijk de hele week chaos. Want onmiddelijk kan niemand meer een onderbroek vinden in de berg was in de huiskamer/keuken/slaapkamer/gang. Waardoor ze prompt te laat op school/werk komen en je je weer moet verontschuldigen tegen de juf, die ook wel weet dat je aan het verbouwen bent, maar tegelijk heel duidelijk ziet dat de verwaarlozing bij de kinderen in geslagen is. (wat ze natuurlijk nooit zal zeggen, daar is ze veel te lief voor, maar je zíet het in haar ogen elke keer dat ze vertelt hoe goed Bodhi kan lezen of wat een leuke jongen hij is)
Ook nu, terwijl de puin om ons heen elke dag hoger wordt, is het dus zaak om het wekelijkse was schema aan te houden, zodat ik niet een week met een panisch schuldgevoel rond hoef te lopen, want dat is nooit echt prettig. Dus ben ik vanochtend fris en vrolijk vanuit onze woning in de antoniushof met een wasmand aangekomen om me strak aan het schema te houden. Zodat de RRR, de drie r's die volgens alle zwangerschaps en opvoedings voorlichtingsfolders een goede moeder maken (rust, reinheid en regemaat) gehandhaafd zullen worden.

http://www.opvoedingswinkel.nl/OSS/opvoedingsthema7.htm

Goed idee. Maar makkelijk is het niet. Een paar dagen geleden is er een latij (zie een eerder blog voor wat dat precies is) geplaatst in wat de open keuken gaat worden op de eerste verdieping. Maar dat geboor in de muur zorgt voor een heleboel fijn gruis, zodat die verdieping inmiddels een licht oranje gloed heeft. En in die keuken, die nu half open is, maar nog niet echt, staan op dit moment onze wasser en droger. Tussen de lege bierblikjes en naast de uitpuilende vuilnisbak, bij de lege wodkafles naar links. En als klap op de vuurpijl sta je daar te proberen je was van de ene in de andere machine te laden zonder er gruis op te krijgen en kijk je op om het verschikte gezicht van een Tjool uit Slowakije te zien, die nog net niet in zijn onderbroek maar wel erg slaperig 'zijn' keuken in komt om de kater van de dag ervoor weg te spoelen. Waarna je je foto's op je blog wilt zetten, maar dan moet je de slaapkamer van zijn collega in en hoewel deze jonge mannen er heel vriendelijk uitzien is het geen aanlokkelijk idee om met ze in je eigen slaapkamer te staan, want ze zijn wel sterker dan jij en je weet ook dat de buren niet op of om zullen kijken als ze een gil meer of minder horen na het gebeuk van de afgelopen week.
Maar goed, aan al deze obstakels heeft de juf geen boodschap, die wil gewoon een kind wat op tijd in de klas aankomt, bij voorkeur met onderbroek. Dus zit ik hier maar even mijn tijd uit te tiepen tot ik er een tweede was in kan doen. Met als groot voordeel dat ik even lekker rust heb, want pappa is met de kinderen het park in. want de kinderen, die kunnen hier nu echt niet rondlopen, behalve om af en toe even goodwil te kweken bij de mannen, wat wij inmiddels een 'there will be blood momentje' noemen. In 'Annelou, kom nog even langs als je Yeshe van de creche gehaald hebt, die peperdure wasbak is aangekomen en we hebben een 'there will be blood momentje' nodig om de mannen er van te overtuigen dat we echt geen juppen met te veel geld zijn. (zie de film voor uitleg)
En zo kom je dan toch aan die drie r's. omdat je je aan je schema houdt....

oh en nog even

een paar foto's van ons verbljfje nu, heel erg fijn met dank aan pander en clarisse, werkt echt erg goed! de kinderen slapen op de vide, wij op de bedbanken, alles is schoon en heerlijk, nu naar buiten om de zwemvierdaagse af ta maken

De Tjolen die slowaken waren

de tjolen zijn geariveerd, maar in plaats van tjechsische polen zijn t slowaken. ze zijn erg jong en aardig en volgens arijjan helemaal prima, ik steel nu alleen even een momentje voor deze mededeling, ben niet online, of weinig, maar kon dit natuurlijk niet onvermeld laten...

schrijven en/of leven

de voortuin vol met puin...

Ik heb steeds veel zin om alles op te schrijven, maar in afwachting van de Tjolen, met wat nieuwe onverwachte gebreken, werk wat langskomt (Arijjan moest lezing geven, gesprekken over werk voeren) zwemvierdaagse (flauw, daar is slechts morele support nodig, Bodhi zwemt die baantjes lachend) een nieuwe uitbraak van yeshes nare huidplekjes en daarop volgend bezoek aan dermatoloog (dat is dus echt gewoon NIET leuk), pander en clarisse die zich een hoedje gewerkt hebben om voor ons hun tweede huisje bewoonbaar te maken, Jesper, de Delftse timmerman, die de prachtigste leuningen aan onze trap aan het maken is, Evert de aannemer die hier en daar een extra steunbalk plaatst en ga zo maar door, lijkt het eigenlijk wel erg luxe gedrag om eea dan nog eens rustig op te schrijven op een oververhitte zolderkamer. (maar ik klaag niet; 28 graden buiten houdt in dat de speeltuin een serieuze optie is en dat is waarom we dit geheel in de eerste plaats in de zomer planden)

morgen ga ik 'over' naar de overkant, samen met de jongens. dus tassen, kookplaten en dekens richting dat huisje en hier, maak plaats, maak plaats maak plaats. Ik ben benieuwd hoe het er over twee maanden uit ziet...