blogs

Sommige blogs volg je omdat je dezelfde interesse hebt als de schrijver, of hetzelfde vak. Zo lees ik graag een blog van iemand die zich fourfour noemt, http://fourfour.typepad.com/fourfour/ omdat deze beter dan ik kan beschrijven wat er zo geweldig is aan de vreselijkheid van ANTM, oftewel, Americas Next top Model. Hij illustreert dit dan ook nog met stukjes van youtube, waardoor eea helemaal duidelijk wordt. Lees zijn blog en alles zal helder zijn.

Maar andere blogs lees je, omdat je de mensen die ze schrijven kent en omdat het leuk is om meer over hen en hun kinderen of partners, of werk te weten te komen. Soms zijn ze goed en ontdek je mooie foto's of observaties of liedjes. Soms zijn ze suf en lees je veel letters zonder ook maar iets mee te krijgen wat je niet al wist. En uit het gemis wat ik dan weer voel bij sommige van die blogs, maak ik zelf op dat mijn stukjes ook maar mwha zijn soms. (dit, bedenk ik nu, is een veel terugkomend onderwerp in mijn eigen stukjes, trouwens)

Wat je namelijk graag wilt in zo'n blog-van-een-bekende-van-je, is iets extra's lezen. Iets waardoor je je vriend of familielid net dat stukje beter leert kennen. dat je na het lezen weet waar ze nu mee bezig zijn en met wie, hoe waar en waarom. Dat houdt in dat iemand echt iets van zichzelf moet laten zien in zo'n stukje. Echt van zichzelf. Niet alleen de schoongepoetste versie van 'mijn kind is erg leuk en kan al heel goed praten/lezen/rekenen/bier drinken' (doorhalen etc) of de afgepeigerde versie waar ik mezelf regelmatig schuldig aan maak (sorry, sorry, sorry, moe, geen berichten)
Méér willen we! Viezigheid, grappen, schunnige details! Sylvia Witteman is hier extreem goed in. Ze neemt een ogenschijnlijk lukraak gekozen onderwerp (laten we zeggen, de kaas in de Amerikaanse supermarkten) en weet daar dan een stukje omheen te schrijven waardoor we weten welke van haar kinderen al dan niet van Amerikaanse danwel nederlandse kaas houden. Daarna leert ze ons bij welke kaasboer in Den haag, Amsterdam en Zutphen je de allerbeste kaas kan vinden om op school te trakteren. Maar niet in Amerika, want daar zijn mensen zo hysterisch dat de helft van de kinderen lactose intollerant is en de andere helft ziek wordt van suiker en huisvuil zodat je ook niet met rozijntjes in een zelfgemaakt bakje aan kan komen maar een voorverpakte (dus hygienische) candybar mag dan weer wel. Mits van suikervrije suiker. Waarna we nog kunnen lezen hoe haar kinderen deze candybar niet te eten vonden en hem dus op alle muren smeerden om daarna de rozijntjes aan de marmot te voeren. En, denken wij lezers dan, wat leuk, Sylvia Witteman heeft net als wij een marmot. Geniale schrijfster en ik baal dagelijks dat ik dat niet ben.

Die marmot is de reden dat dit mij dus niet lukt, denk ik. Ik heb niet eens meer een kat. Twee weken geleden in het asiel achtergelaten met zijn tweeen en als ik, om de dag, op de website kijk staan ze er nog steeds. Vandaag was zelfs het vrolijke woord "NIEUW!"naast ze weggehaald. Arme schatten. Ik hoop dat ze snel een nieuw huis vinden.
Toch, om de nieuwsgierigheid van de lezer over hoe het ons hier nou vergaat, in dit paleis van een huis, een beetje meer te geven dan die ellendige katten waar ik maar over door blijf emmeren, of wat ik leuke schrijvers vindt, wat ander leuks.

Bodhi en ik zijn begonnen te vechten. Niet vervelend vechten, maar het vechten wat hij tot twee dagen geleden (en trouwens vandaag ook nog) met zijn vader deed. We rollen door het bed, over elkaar heen en proberen er voor te zorgen dat de ander zo snel mogelijk genade roept. Hij is erg sterk en ik kan er alleen tegenop omdat ik nog net iets groter ben dan hij. Extra complicatie is zijn broer van twee. Die houdt er namelijk niet van als mensen mij pijn doen. En gaat dus aan de rand van het bed zitten jammeren. heel hard en klagelijk. Dat duurt een minuut en dan kan hij het écht niet meer aanzien en stort zich er met gevaar voor eigen leven tussen. Zodat ik niet meer kan vechten want ik moet zorgen dat we hem niet pletten. Waarna Bodhi bovenop me klimt en me zo lang kietelt tot ik genade roep of yeshe er in blijft. Ik roep dus redelijk snel genade want wil niet wéér naar die ellendige dokterspost moeten.
Maar wacht maar, er komen dagen, dan ligt Yeshe in bed en dan... wie weet win ik nog eens van hem...