nieuw voetbalteam

hier een foto van Bodhi's nieuwe team, of delen daarvan. Ze gaan erg goed, 8-0 en 9-2 gewonnen. Fijn voor ze! en nu moet ik aan het werk... maar binnenkort ben ik weer wat rustiger en ga ik wat meer schrijven op het blog. echt waar.

eenzame zondagmiddag

Deze winter duurt en duurt maar. Toch is Arijjan met de kinderen naar buiten getogen. Deels omdat ik nog wat scenes moest herschrijven, maar vooral ook, omdat het niet leuk is voor hen en onszelf als ze maar de hele dag in huis hangen. Dus bleef ik alleen in de warme woonkamer met mijn nieuwe laptop (Yeah! foto door de webcam gemaakt van de mannen voeg ik zo bij) om aan het werk te gaan.
En dan ben je klaar.
Stilte.
Niet veel te doen en toch eigenlijk wel.
De was zou natuurlijk kunnen, nog wat poetsen. maar wie heeft daar zin in met zulk gemiezer buiten? Toch maar wat gedweild en de haard aangedaan. Kip uit de vriezer gehaald.
Nog niemand.
Bellen
geen gehoor.
Toen ontving ik een telefoontje van Arijjan.
Hoera! Dacht ik, dan weet ik in ieder geval waar ze zijn.
Maar het was een per ongelukje. Er waren geluiden van een tv programma oid. (gelukkig, ze zitten binnen) en geen antwoord op mijn geroep.
Dus nu weet ik nog niet wat ze doen.
En daar droom je steeds van, die rust, maar nu mis ik ze.
Wat lekker binnen bij de haard is toch leuker als je samen bent.
Zou het komen omdat ik geen valentijns cadeautjes heb gegeven?

vieze gedachten...

de gemeente leeuwarden is hun porno verzameling kwijt, staat in de volkskrant. Waarschijnlijk achterovergedrukt door een ambtenaar. Maar we moeten er geen vieze gedachten bij hebben, want het is waarschijnlijk vooral historische porno geweest. Historische porno, klinkt spannend. Maar waarom moeten we daar geen vieze gedachten bij hebben? Misschien gaat het wel om boeren die zich verlustigen aan hun schapen; het is per slot van rekening een noordelijke provincie. met veel boerderijen. Of mooie Frieze meisjes in een hooiberg. Al dan niet met andere meisjes of meer boeren. Of mensen die vrijen op verschillende historische locaties? (maar wel netjes, want het mag niet vies worden) Zo kan ik nog wel doorgaan, maar een ding lijkt me toch helder, die porno is ooit gemaakt om 'vieze' gedachten te hebben, toch? Anders was het geen porno. Of zijn ze daar in het noorden seksloos in hun porno? Dat zou jammer zijn, voor hun dan. Of zou er nu een abtenaar zijn die met een verzameling niet vieze porno zit, thuis? Waarom heeft hij het dan meegenomen? Omdat hij geen kranten meer had om de open haard mee aan te steken? Ik hoop toch dat een gemeenteambtenaar zich nu verlustigd aan beelden van vrouwen die zijn oma kunnen zijn. Want daar kan ik dan tenminste wat vieze gedachten bij hebben en wie wil dat nou niet, als je je anders alleen maar ellendig voelt vanwege de verkoudheid?

http://www.volkskrant.nl/binnenland/article1147864.ece/Gemeente_Leeuwarden_is_porno_kwijt

zure spieren en natte neuzen

de verkoudheid, die yeshe raakte, heeft nu ook mij weer te pakken. Dus had ik het fijne plan opgevat daar iets grappigs over te schrijven. Maar verkoudheid is niet grappig. Mijn schouders doen pijn, mijn neus is rood en mijn hoofd bonkt. BAH! Zou het iets te maken hebben met het feit dat we vanaf morgen weer vakantie hebben? De kerstvakantie was ook al zo'n feest...

dode lijnen en zieke kinderen

Een versie afronden vind ik altijd feestelijk. Zeker bij voetbalvrouwen, waar ik een tijdje bezig ben met de scripts, is het lekker om op send te drukken en jezelf even vrij te geven. Al is het maar een middag. Want de volgende wacht. Ook dat is prettig, want dat houdt in dat er meer werk is en dus geld om rekeningen te betalen. En nieuwe jurkjes.

Maar niet leuk is het, als je eigenlijk het gevoel hebt dat je een slechte moeder bent omdat je werkt. Daar heb ik niet zo heel vaak last van. Uit ervaring weet ik, dat ik minder goed functioneer als ik niet werk. Dan ben ik nog moeier dan gewoonlijk en kribbig, omdat ik van mezelf geen jurkjes mag kopen. want wie niet werkt geeft niet uit.

Ik hoef me ook niet vaak een slechte moeder te voelen, want ik heb twee heel gezonde kinderen, meestal. En die kinderen zijn heel blij met de opvang waar ze heen gaan. Ze hebben er vriendjes en leren er van alles. natuurlijk balen ze er wel eens van dat ze niet de hele dag tv kunnen kijken, maar dat mag thuis ook niet. Behalve als ze ziek zijn. En dat is nu een beetje het geval. Bodhi niet echt, die voelt zich niet optimaal, maar wie wel met die regen. Yeshe is deze dagen een ander verhaal. Hij heeft een zware verkoudheid die tegen de griep aanhangt. Het liefste zou hij op schoot zitten, míjn schoot en Diego de dierenredder kijken de hele dag. En dat kan dus niet nu. vandaag in ieder geval kon het echt even niet. Want de dode lijn moest gehaald worden. En dus voelde ik me een vreselijke moeder. Zo'n zieligerd met snot achterlaten tussen zijn vrienden, niks aan. Dus wat doe je dan? Schrijven, natuurlijk. En af en toe spijbelen. En speelgoed sites bekijken. Met diego speelgoed. En nou ben ik klaar. Een moeder met een plan. Want ik haal hem eerder op. En dan rijden we naar de kinderblokker. en dan hoop ik dat ze nog een Diego setje hebben. Zodat ik mijn slechte moederschap af kan kopen. Dan maar een keer geen jurkje. En eigenlijk nog steeds geen goede moeder. Maar wel een blij kind, hopelijk...

duiven

in australie werd een man betrapt die duiven in zijn broek het land binnen wilde smokkelen. En dat ziet er dus zo uit. Mocht je ooit willen weten hoe dat te doen.

blogs

Sommige blogs volg je omdat je dezelfde interesse hebt als de schrijver, of hetzelfde vak. Zo lees ik graag een blog van iemand die zich fourfour noemt, http://fourfour.typepad.com/fourfour/ omdat deze beter dan ik kan beschrijven wat er zo geweldig is aan de vreselijkheid van ANTM, oftewel, Americas Next top Model. Hij illustreert dit dan ook nog met stukjes van youtube, waardoor eea helemaal duidelijk wordt. Lees zijn blog en alles zal helder zijn.

Maar andere blogs lees je, omdat je de mensen die ze schrijven kent en omdat het leuk is om meer over hen en hun kinderen of partners, of werk te weten te komen. Soms zijn ze goed en ontdek je mooie foto's of observaties of liedjes. Soms zijn ze suf en lees je veel letters zonder ook maar iets mee te krijgen wat je niet al wist. En uit het gemis wat ik dan weer voel bij sommige van die blogs, maak ik zelf op dat mijn stukjes ook maar mwha zijn soms. (dit, bedenk ik nu, is een veel terugkomend onderwerp in mijn eigen stukjes, trouwens)

Wat je namelijk graag wilt in zo'n blog-van-een-bekende-van-je, is iets extra's lezen. Iets waardoor je je vriend of familielid net dat stukje beter leert kennen. dat je na het lezen weet waar ze nu mee bezig zijn en met wie, hoe waar en waarom. Dat houdt in dat iemand echt iets van zichzelf moet laten zien in zo'n stukje. Echt van zichzelf. Niet alleen de schoongepoetste versie van 'mijn kind is erg leuk en kan al heel goed praten/lezen/rekenen/bier drinken' (doorhalen etc) of de afgepeigerde versie waar ik mezelf regelmatig schuldig aan maak (sorry, sorry, sorry, moe, geen berichten)
Méér willen we! Viezigheid, grappen, schunnige details! Sylvia Witteman is hier extreem goed in. Ze neemt een ogenschijnlijk lukraak gekozen onderwerp (laten we zeggen, de kaas in de Amerikaanse supermarkten) en weet daar dan een stukje omheen te schrijven waardoor we weten welke van haar kinderen al dan niet van Amerikaanse danwel nederlandse kaas houden. Daarna leert ze ons bij welke kaasboer in Den haag, Amsterdam en Zutphen je de allerbeste kaas kan vinden om op school te trakteren. Maar niet in Amerika, want daar zijn mensen zo hysterisch dat de helft van de kinderen lactose intollerant is en de andere helft ziek wordt van suiker en huisvuil zodat je ook niet met rozijntjes in een zelfgemaakt bakje aan kan komen maar een voorverpakte (dus hygienische) candybar mag dan weer wel. Mits van suikervrije suiker. Waarna we nog kunnen lezen hoe haar kinderen deze candybar niet te eten vonden en hem dus op alle muren smeerden om daarna de rozijntjes aan de marmot te voeren. En, denken wij lezers dan, wat leuk, Sylvia Witteman heeft net als wij een marmot. Geniale schrijfster en ik baal dagelijks dat ik dat niet ben.

Die marmot is de reden dat dit mij dus niet lukt, denk ik. Ik heb niet eens meer een kat. Twee weken geleden in het asiel achtergelaten met zijn tweeen en als ik, om de dag, op de website kijk staan ze er nog steeds. Vandaag was zelfs het vrolijke woord "NIEUW!"naast ze weggehaald. Arme schatten. Ik hoop dat ze snel een nieuw huis vinden.
Toch, om de nieuwsgierigheid van de lezer over hoe het ons hier nou vergaat, in dit paleis van een huis, een beetje meer te geven dan die ellendige katten waar ik maar over door blijf emmeren, of wat ik leuke schrijvers vindt, wat ander leuks.

Bodhi en ik zijn begonnen te vechten. Niet vervelend vechten, maar het vechten wat hij tot twee dagen geleden (en trouwens vandaag ook nog) met zijn vader deed. We rollen door het bed, over elkaar heen en proberen er voor te zorgen dat de ander zo snel mogelijk genade roept. Hij is erg sterk en ik kan er alleen tegenop omdat ik nog net iets groter ben dan hij. Extra complicatie is zijn broer van twee. Die houdt er namelijk niet van als mensen mij pijn doen. En gaat dus aan de rand van het bed zitten jammeren. heel hard en klagelijk. Dat duurt een minuut en dan kan hij het écht niet meer aanzien en stort zich er met gevaar voor eigen leven tussen. Zodat ik niet meer kan vechten want ik moet zorgen dat we hem niet pletten. Waarna Bodhi bovenop me klimt en me zo lang kietelt tot ik genade roep of yeshe er in blijft. Ik roep dus redelijk snel genade want wil niet wéér naar die ellendige dokterspost moeten.
Maar wacht maar, er komen dagen, dan ligt Yeshe in bed en dan... wie weet win ik nog eens van hem...