keuzes

Waar ik me, nu het einde van de verbouwing in zicht is, vooral over verbaas, is de hoeveelheid keuzes die mensen moeten maken in een leven. Alles wat je bezit moet je ooit een keer kiezen. Je kijkt er naar, vergelijkt het met voorwerpen met dezelfde functie en zegt, deze, deze mag met mij mee en een onderdeel worden van mijn leven. Gewoonlijk doe je dat natuurlijk niet in een keer. Je koopt eens wat, het gaat kapot, je vervangt het, de ene keer gedreven door prijs, de andere keer door schoonheid. Zo niet tijdens een verbouwing. Alles moet mooi en goedkoop en wel gisteren uitgekozen worden.
Natuurlijk hoeven wij ook niet álles te vervangen, maar wel veel. Zo heb je een brievenbus. Eigenlijk denk ik daar nooit zo over na. Dat zit in de voordeur en heeft er voor je gevoel altijd gezeten en zal er altijd blijven zitten, lang nadat je er zelf niet meer bent. Maar wat nou als je een hele lelijke brievenbus hebt? Zoals wij? Dan is dit dus het moment om die te vervangen voor een ander, beter exemplaar. Op zoek naar iets moois, op marktplaats, in winkels, in tijdschriften, ontdek je dan pas hoe veel verschillende brievenbussen er zijn. En lampen en zeepbakjes en kleuren wit voor op de muur en hangsystemen voor je handdoek... En elke keer dat je iets kiest, kies je dus wel dertig anderen van hetzelfde soort niet. En dat, dat niet kiezen, dat zorgt bij mij (altijd de Woody Allan, volgens mijn geliefde) dan natuurlijk weer voor schuldgevoel. Want het doet me denken aan de gymnastiekles op school. Dat je allemaal in je t-shirtje en zwart polyester gymbroekje op die gammele houten bank zit, knokige knieen tegen elkaar aan, bibberend voor wat gaat komen. Twee kindjes staan voor die bank, midden in de zaal en mogen vandaag hun ideale team samenstellen. Een voor een worden je klasgenoten gekozen. De topscoorder die later prof voetballer wil worden eerst, dan het leuke blonde hockey meisje met haar gezonde zeeuws meisje wangen en direct daar weer achteraan hun beste vriendjes en vriendinnetjes, ook al zulke door pindakaas en boterhamworst blakende jongelingen. Met lede ogen zie je aan hoe de rij op de bank naast je korter wordt en de teamgenoten elkaar omhelzen. Tot het moment dat je daar (weer) alleen bent achtergebleven met dat sukkelige jongetje met die hele dikke brilleglazen. En dan kiezen ze toch hem nog eerder in plaats van jou, want hij laat ze altijd afkijken als er een moeilijk wiskunde proefwerk is en jij kan alleen maar leuk tekenen. En nu voel ik me dus de bruut die al die andere mooie spulletjes op de bank laat zitten. Dus voor al die zeepbakjes die ik niet kies, het ligt niet aan jou! Er is vast iemand die jou prachtig en geweldig vindt. Kijk maar naar mij! En tegen die ene echt lelijke brievenbus die in de container ligt kan ik maar 1 ding zeggen. Ik ben ook geen topsporter geworden en dat is maar goed ook.