De benedenverdieping, waar Lex gaat wonen, heeft het langst moeten wachten, maar ook daar zijn nu bijna alle muren gestuukt. De tegels in de wc staan (vinden wij) prachtig en de oude open haard is weggesloopt zodat de nieuwe er in gemaakt kan worden. In oktober bestellen we de keuken en deze week komen ze de ensuite plaatsen.
Terwijl wij dus weten dat het binnen erg hard gaat, ziet de buitenkant er nog steeds uit alsof er niets is gedaan. Mensen fietsen of lopen langs en schudden meewarig hun hoofd of werpen een droevige blik op de container. Dat buitenaanzicht gaat ook deze week veranderen want morgen beginnen ze als alles goed gaat aan het dak. Buiten isolatie en nieuwe dakpannen. En worden de ramen aan de voorkant vernieuwd. Zeggen ze...
Het is raar en spannend wel, dat er nu een einde in zicht is. Toch kom je nog binnen en ruik je rond lunchtijd de geur van slowaakse worst terwijl er vier grote mannen aan de tafel in de woonkamer zitten. De keuken, die we voor een krat bier kregen, blijkt wat meer kuren te vertonen dan we gehoopt hadden; na de afwasmachine is nu ook de gaspit kapot. Stiekem hoop ik af en toe dat die niet meer te repareren is, want dan kunnen we een combimagnetron aanschaffen. Aan de andere kant is het geweldig leuk om zo te recyclen en te zien hoe je een echt mooi huis kan maken voor minder dan normaal. Ook daarin merk ik tot mijn verassing dat ik calvinistischer ben dan ik dacht; al dat materiaal wat mensen weggooien, alle tijd die daar ooit in is gaan zitten om het te maken. Dan vraag ik me af, ben ik een milieufreak of praat ik lekker naar mezelf toe?
Over de inrichting... Ik heb besloten om voor nu op te geven dat ik ikea kastjes in elkaar zou kunnen zetten. De slaapkamers liggen nog vol matrassen en we moeten elkaar en de bouwvakkers de ruimte nog maar even gunnen, dan komt de rest vanzelf. Ondertussen ben ik vorige week naar de Ikea gefietst voor nog meer linholmen lampen en heb ik gelijk bij de kwantum alle verduisteringsgordijnen opgehaald. De gordijnen voor beneden moet ik nog op maat strijken (of zal ik ze toch zomen, dat lijkt mooier) en vraag ik me af of en wanneer ik weer aan het werk zal kunnen. Ik gok en hoop op ergens in Oktober... Maar tot die tijd is het ook en vooral leuk om over al deze dingen na te denken; we hebben eindelijk een plan voor de voortuin, waarover meer straks...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten