mannen

We waren best jong toen we trouwden en veel mensen, waaronder ikzelf, vroegen zich af of dat wel zou lukken. Annelou de rest van haar leven met 1 man? Annelou die niet alleen kan zijn? Annelou die mannen verslindt zoals andere mensen ijs, of bier? Annelou die er niet van houdt om alleen in bed te liggen, die Annelou, voor altijd met dezelfde, ene, unieke, man? Het leek zeer onwaarschijnlijk en bij 1 man is het inderdaad niet gebleven.
De eerste 7 jaar woonden we in Amerika, de gebeurtenissen aldaar, plus hoeveel mannen daarbij hoorden... daar valt veel over te schrijven, maar niet op deze plek...
Maar des te meer over de afgelopen jaren...
Bodhi was natuurlijk de tweede man in mijn leven (of derde, als je mijn vader meetelt) en zodra ik zwanger van hem was, voelde ik me rustig worden. Rustig omdat ik, die moeilijk alleen kon zijn, (vandaar altijd al die mannen ) nooit meer alleen zou hoeven zijn. Droomde ik toen. Ha,ha, als ik had geweten waar ik nu van zou dromen, soms voel ik me net Henny Vrienten die 1 nacht alleen zingt, maar dan niet vanwege de vele vrouwen, maar de nachtelijke bezoeken van de twee minimannen hier in huis. Want alleen in bed liggen... we mogen blij zijn als we met z'n tweeen zijn de afgelopen jaren. Goed, Bodhi was man nummer twee en 5 jaar later volgde nummer drie; zijn broer Yeshe. Drie mannen en 1 vrouw in huis is nogal wat. Zeker als twee daarvan regelmatig woedend door het huis stampen en met deuren gooien omdat wat jij wilt écht oneerlijk is. Helemaal vergeten dat je er als je 2 bent veel meningen op na houdt en net zo veel driftbuien. En dat dat niet stopt als je zeven bent. Hun pappa is niet driftig (meer) maar heeft weer zijn andere eigenaardigheden. Veel en hard werken en studeren, weinig rust nemen en verder, ach, eigenlijk zijn het allemaal schatten. (haha, ik klink net als een margriet column) Drie vond ik dus wel genoeg.
Dat kan wel zijn, dat ik dat had besloten, maar vanaf Juli heb ik er nog een paar bij. Twee tot drie Slavische mannen die hier in huis gaan wonen terwijl ze het mooier maken. 'Legale polen' noemen mensen ze (zijn het wel polen eigenlijk?) en op de een of andere manier was het mij in de verbouwgesprekken ontgaan dat die dus geen Nederlandse woning hebben en ook hier komen slapen, eten en naar de wc gaan. Mijn eerste reactie op dit alles was natuurlijk stress en woede (een van die drie mannen hier in huis, bij voorkeur de oudste, had me dit toch wel kunnen vertellen vóórdat we bijna begonnen? "maar dat heb ik gedaan.""maar ik heb het niet gehóórd. vroeg je je niet af waarom ik zo rustig bleef?')
Nu, een week of wat later is de stress wel een beetje overgedreven en ben ik eigenlijk wel vrolijk. Er staat weer eens wat spannends te gebeuren. (naast wastafels, tegeltjes, stuken, piet hein eek stijl keukens of toch maar niet etc etc)
Ik zal erover schrijven, Annelou en al haar mannen, hier en op mijn andere blog. En wie weet komt daar iets leuks uit. Mag ook wel weer eens kwa schrijven. (nee, het gaat goed, het is alleen zo véél, al die plannen van me) Plus, het zal de enige keer in mijn leven zijn dat ik samenwoon met wel 6 mannen. Een eigen harem. Er waren momenten dat ik daar van droomde...