heel even stil staan...

Het leven hier is zo hectisch dat er weinig tijd over blijft om te denken en vaak ook om te voelen. Dat is jammer en suf en soms ook gewoon dom. Je rent en je doet je best om alles voor elkaar te krijgen, voor de jongens, voor de bouwers, zodat Lex beneden kan komen wonen. En het is nogal wat, al die spullen die er op tijd moeten zijn zodat iedereen kan doen waar hij goed in is. Van zakken stuuk tot tegeltjes tot hout voor de trap. Arijjan doet dat deel voor het grootste deel en dat doet hij uitermate bewonderenswaardig.
Mijn deel, het meer emotionele en huishoudelijker deel, het regelen van de emoties van mensen en zorgen dat iedereen eet en drinkt (met vitamines en zonder al te veel alcohol) vind ik vaak wat stroever gaan. Ik ben regelmatig kattiger tegen de kinderen en dan vooral de oudere kinderen (Bodhi en co) dan ik zou willen zijn. Niet dat ze daar niet tegen kunnen, of zelfs dat het puur slecht is als ze een keer niet op de bank mogen springen en je spullen kapot maken, (het zou toch leuk zijn om een keer een lamp op te kunnen hangen waar niet binnen twee maanden 'zo maar per ongeluk, ik bedoelde het echt niet zo, mamma' een voetbal/knuffel van je broer/op afstandbestuurbaar vliegtuig tegen aan was gevlogen. Maar je zou er graag wat meer controle over willen hebben voordat je gillend met stoom uit je oren je kind naar zijn kamer/de trap/een andere wereld wenst.
Het huwelijkse leven gaat daarnaast niet slecht. Ruzie maken we op dit moment (knock on wood) weinig, maar voelen wat er met iemand gebeurd gaat me ook niet echt makkelijk af. En daar wilde ik eigenlijk heen. Naast al mijn óh, ik ben zo overspannen van alle troep en kinderen en gipswalmen, is er natuurlijk ook nog mijn vader. En zijn gevoelens over het geheel. De afgelopen dagen sta ik er opeens af en toe bij stil hoe groot deze verhuizing ook voor Lex moet zijn. Anwar zei het al, het is zijn laatste huis, dat maakt melancholiek. Nou kan elk huis je laatste huis zijn, maar als je het wéét, dat maakt het toch beladener. Hoe moet het voor hem zijn om bij ons te komen wonen? Vind hij het leuk met de kinderen? Is het fijn om bij je dochter in te komen wonen of juist een nachtmerrie? Soms lijken Lex en ik voor mijn gevoel erg op elkaar. Als we daar staan, bij een open haarden man die berucht blijkt te zijn in de regio en het gevoel hebben dat we belazerd worden waar we bij staan. (Mevrouw, ik zie het nu al voor me, het wordt echt heel mooi! U gaat daar heel fijn wonen meneer, bij uw dochter!) maar Lex weet net als ik dat hij er toch aan is overgeleverd. Hoe komen we daar weg? Hoe zoeken we een ander? Zijn die er uberhaupt wel of is de wereld van open haarden verkopers een geheim genoodschap van jologe mannen die elke vijf minuten weer een paar duizend euro bij de prijs doen? Ik voel de wanhoop en ik denk Lex ook. Maar ja, wij kunnen letterlijk niet weg, we rijden niet eens auto... Dan komt daar gelukkig Arijjan, die sneller en handiger is, en ons naar een andere meneer brengt die eerder die dag nog duur geleken zou hebben maar nu zeer schappelijk overkomt. Arijjan is gracieus in hoe hij het doet en hij doet het ook nog, maar dat afhankelijk zijnvind ik al moeizaam soms, om aan mezelf toe te geven dat hij me moet redden, laat staan Lex. (ik zou er zelf wat meer vanaf moeten weten maar dat is óók moeilijk, ik leer niet snel en begin nu net een klein beetje iets van tegels te snappen) Maar goed, ik kan er slecht tegen als ik het niet zelf kan regelen en ik denk nu dat lex daar dan ook last van zal hebben. Hoewel dat maar mijn idee is en hij er misschien wel veel minder moeite mee heeft juist, wie weet.
Maar goed, los van afhankelijkheid. Ik ben erg onder de indruk van zijn voorbereidingen, het inrichten van de woning pakt hij met dezelfde preciesie aan waarmee hij op reis gaat. Hij leest er over en denkt en doet zijn best om het zich te verdiepen, wat hem dus vanwege alle research ook vaak erg goed lukt. De rust waarmee hij dat aanpakt vraagt een bijna meditatief tempo en dat vind ik vaak moeilijk om in mee te gaan. Want als hij eens rustig wil praten over tapijten en lampen race ik weer langs, met twee kinderen, een stapel ongeordende papieren en een kort lontje. Dat moet ik niet steeds doen,. ik moet wat meer tijd nemen om ook zijn tempo aan te gaan. want waarom zou je iemand anders helpen met een woonruimte als je er emotioneel niet eens kan zijn?
Ik zal hem weer eens bellen om rustig te eten en te praten want dat mag ook wel, tussen alle chaos door. samen overdenken hoe we over een jaar zitten. Dat lijkt me het moeilijkste van een leven zonder partner, dat je op dit soort momenten alleen met je gedachten zit en dat je die een plek moet geven. Lex kan dat goed; hij doet het al erg lang, maar het lijkt me eenzaam. Aan de andere kant zit ik dit alles op te schrijven op een blog waarvan ik niet weet wie het leest en in de kamer naast me zit mijn geliefde bouwtekeningen te maken van de trapleuningen en de ensuite terwijl oranje voetbalt. Ons oudste kind ligt in bed te mokken dat hij niet mag kijken en de jongste heeft pas twee minuten geleden besloten te stoppen met gillen nadat hij een uur de buren ongelukkig gekrijst heeft omdat hij écht geen slaapzakje aan wil. Dat maakt eerlijke eenzaamheid dan weer een stuk aantrekkelijker...