snel, snel...

de woonkamer op de middenverdieping.

vanuit de keuken kan je nu ook doorkijken. (wacht maar tot dat verder opengebroken is, dan weet je helemaal niet meer wat je ziet)


Het kinderleven gaat overal tussendoor gewoon fijn door.

En Don qui mamma blijft verwoede pogingen doen om het toch nog een klein beetje gezellig te houden...




Ach en wee, het loopt hier af en toe vol met mannen die dingen bekijken. Grote mannen vooral, die steeds vrolijker beginnen te kijken, want een bouwplaats, daar kunnen ze wel wat mee. Onze twee zoons laten zien hoe verschillend hun ouders zijn als er om acht uur 's avonds nog geluiden door het huis denderen.


Bodhi: Zo kan ik niet slapen hoor.


Yeshe: Waar is míjn hamer, mamma?


maar goed, de muur is weg, er liggen latijen (een soort betonnen dwarsbalken, voor wie dat net zoals ik niet wist) onder de granito vloer in d egang beneden, zodat die niet naar beneden stort (bleek nergens op te rusten) en Arijjan, die dit kunststuk zelf heeft uitgevoerd, is er zonder kleerscheuren onder vandaan gekomen. Okeeee, met kleerscheuren en een schaafwond die er gruwelijk uit ziet maar volgens hem best mee valt. Maar de vloer is niet op zijn hoofd gevallen, dat is ook wat waard.

ik weet dat we nog niet aan het inrichten zijn...

maar wat een leuke kasten zijn dit! Ik denk er sterk over deze winter zoiets te gaan maken voor de woonkamer (servieskast)

ik zei dus, dingen doen...

Na mijn vorige blog was ik er weer eens van bewust dat plannen zonder actie weinig zin heeft. Dingen doen, daar gaat het om! Dingen doen is op dit moment hier in huis, iets bouwen of iets slopen. Ik kan niets van betekenis bouwen dus heb vandaag gesloopt! de muur tussen de woonkamer en de woonkamer op de eerste verdieping, wat een RUIMTE opeens. En Arijjan is aan het bouwen, onder de grond! hij legt latijen en het ziet er eng uit, maar de granito vloer blijft er door bestaan. Oh en om verwarring te voorkomen, de sloop is nog niet áf. Hoewel ik dit raam in de kamer ook heel erg prachtig kan vinden lijkt het me leuk om door te kunnen lopen. Maar vanwege Yeshe leek het me handig om nog een onderstuk te laten zitten en dat bovenstuk dat zit nog erg vast. Woensdag ga ik verder en dan het verdere resultaat.

En.. wij wonen tijdelijk vooral op zolder, deze verdieping is alleen nog om te koken, met duplo te spelen, te eten en tv te kijken. (voornamelijk Bob de bouwer, want je moet je goed inleven...)

mooi

Deze foto (en nog honderd die er op lijken)waren een jaar of 7 geleden reden tot enorme relatie stress. Het was nog in Los Angeles en ik had nog de ambitie om beroemd te worden. Maar niet het lef om daar echt voor te gaan. Dus wél 100 (of meer?) van deze foto af laten drukken, maar opsturen, ho maar.

Geliefde Arijjan vond dat stom en zonde van het geld en ik voelde me onbegrepen.

Hij had natuurlijk gelijk.

Beroemd had ik niet hoeven worden, maar achteraf wel een beetje suf, als je ze toch hebt. Nu kom ik ze al jaren af en toe tegen (zoals ook nu weer) en omdat ik hem tegen kom zet ik er dus ook maar 1 op het blog.

Voor mezelf, zodat ik me herinner dat ik dingen moet doen in plaats van zitten simpen dat dingen griezelig zijn.

En voor jullie omdat het best een leuk plaatje is.

lief

tijdens het opruimen kom je van alles tegen

leeg

hier nog wat foto's van de twee jongentjes in onze inmiddels bijna lege woonkamer en nog eentje van de couscous die we hebben gegeten. Omdat die er zo lekker uit zag.

kranten lezen

Tussen alle chaos en ik denk eigenlijk vanwege alle chaos, lees ik meer kranten en artikelen dan ik heel lang gedaan heb. Kennis die voor een groot deel nutteloos opgeslagen wordt want wat moet ik nu met alle informatie die ik gisteren in me opnam over Van Basten?
Een artikeltje wat me deze week opviel laat me maar niet los: Op een school in de Amerikaanse stad Gloucester zijn zeventien tiener meisjes zwanger. Het was blijkbaar een afspraak tussen de meisjes en als ze op school een zwangerschapstest deden (dat kan daar blijkbaar) werden er meer tranen geplengd bij negatieve tests dan positieve. Men vermoedt, stond verderop in het artikel, dat de meeste van deze meisjes zwanger zijn van een 24 jarige zwerver.
Dat laatste fascineert me. Er valt weinig over te vinden verder, als je slordig en tussen de verhuisdozen door googled in ieder geval. In de meeste artikelen over het onderwerp komt hij niet voor, of wordt er geschreven: 'Een van de vaders is waarschijnlijk een 24 jarige zwerver etc etc...' Daramee wordt eigenlijk aangegeven dat maar 1 van de 17 meisjes zwanger is van een zwerver. Ook leuk, maar toch minder spannend.
Het eerste artikel wat ik las zal dus wel hebben overdreven, denk ik dan, jammer. Want stel dat het eerste artikel gelijk had, dat pak 'm beet 15 van de 17 meisjes (ik roep maar wat) zwanger zijn van dezelfde zwerver. Wat is dat dan voor iemand? Is ie heel mooi? Zo mooi dat je gelijk een kind van hem wilt krijgen? Zegt ie dat hij jezus is en dat ze geredt worden als ze zijn kind baren? Leek het ze leuk om allemaal een kind van dezelfde man te hebben en hebben ze een onschulige zwerver in de val gelokt? Wat maakt het mij uit of dit komt door de (ontzettend leuke) romantic comedy Juno of de baby vanb het zusje van Britney Spears? Die man, daar wil ik meer van weten....

korte verklaring...

druk,druk,druk,druk etc, maar toch even een heeeeel korte verklaring voor de dozen...

vrijdag gaan een groot deel van onze spullen in de opslag, de reden daarvan is dat het hier op zijn kop gaat staan...
want...

begin juli komen de tjolen (met dank aan sander de r voor het prachtige woord)
dan gaan wij tot aan de zomervakantie (19 juli) in een 1 kamer woning van Clarisse logeren
waarna bodhi en yeshe en ik naar Dineke op Schiermonnikoog gaan en daar twee weken kamperen met Dineke en Ella en Sophie en Sophies kinderen Pien, Stef en Jip. En meestal nog veel anderen. Dus hopen op mooi weer en weinig muggen. Arijjan is dan af en toe op het eiland en af en toe in Utrecht.
als we terug komen mogen we in het huis van Léonie en Gerard (en Gijs en Jules) logeren, want die zijn naar Indonesie.
en als zij terug komen uit Indonesie kunnen wij als het goed is in ieder geval weer op onze boven verdieping wonen.

vandaar de verhuisdozen, die zijn zodat alles vrijdag in de opslag kan.

de stand van zaken weer even...

beneden is het steeds leger en klaar voor het opbouwen, boven staan de dozen klaar om meegenomen te worden aanstaande vrijdag.

heel even stil staan...

Het leven hier is zo hectisch dat er weinig tijd over blijft om te denken en vaak ook om te voelen. Dat is jammer en suf en soms ook gewoon dom. Je rent en je doet je best om alles voor elkaar te krijgen, voor de jongens, voor de bouwers, zodat Lex beneden kan komen wonen. En het is nogal wat, al die spullen die er op tijd moeten zijn zodat iedereen kan doen waar hij goed in is. Van zakken stuuk tot tegeltjes tot hout voor de trap. Arijjan doet dat deel voor het grootste deel en dat doet hij uitermate bewonderenswaardig.
Mijn deel, het meer emotionele en huishoudelijker deel, het regelen van de emoties van mensen en zorgen dat iedereen eet en drinkt (met vitamines en zonder al te veel alcohol) vind ik vaak wat stroever gaan. Ik ben regelmatig kattiger tegen de kinderen en dan vooral de oudere kinderen (Bodhi en co) dan ik zou willen zijn. Niet dat ze daar niet tegen kunnen, of zelfs dat het puur slecht is als ze een keer niet op de bank mogen springen en je spullen kapot maken, (het zou toch leuk zijn om een keer een lamp op te kunnen hangen waar niet binnen twee maanden 'zo maar per ongeluk, ik bedoelde het echt niet zo, mamma' een voetbal/knuffel van je broer/op afstandbestuurbaar vliegtuig tegen aan was gevlogen. Maar je zou er graag wat meer controle over willen hebben voordat je gillend met stoom uit je oren je kind naar zijn kamer/de trap/een andere wereld wenst.
Het huwelijkse leven gaat daarnaast niet slecht. Ruzie maken we op dit moment (knock on wood) weinig, maar voelen wat er met iemand gebeurd gaat me ook niet echt makkelijk af. En daar wilde ik eigenlijk heen. Naast al mijn óh, ik ben zo overspannen van alle troep en kinderen en gipswalmen, is er natuurlijk ook nog mijn vader. En zijn gevoelens over het geheel. De afgelopen dagen sta ik er opeens af en toe bij stil hoe groot deze verhuizing ook voor Lex moet zijn. Anwar zei het al, het is zijn laatste huis, dat maakt melancholiek. Nou kan elk huis je laatste huis zijn, maar als je het wéét, dat maakt het toch beladener. Hoe moet het voor hem zijn om bij ons te komen wonen? Vind hij het leuk met de kinderen? Is het fijn om bij je dochter in te komen wonen of juist een nachtmerrie? Soms lijken Lex en ik voor mijn gevoel erg op elkaar. Als we daar staan, bij een open haarden man die berucht blijkt te zijn in de regio en het gevoel hebben dat we belazerd worden waar we bij staan. (Mevrouw, ik zie het nu al voor me, het wordt echt heel mooi! U gaat daar heel fijn wonen meneer, bij uw dochter!) maar Lex weet net als ik dat hij er toch aan is overgeleverd. Hoe komen we daar weg? Hoe zoeken we een ander? Zijn die er uberhaupt wel of is de wereld van open haarden verkopers een geheim genoodschap van jologe mannen die elke vijf minuten weer een paar duizend euro bij de prijs doen? Ik voel de wanhoop en ik denk Lex ook. Maar ja, wij kunnen letterlijk niet weg, we rijden niet eens auto... Dan komt daar gelukkig Arijjan, die sneller en handiger is, en ons naar een andere meneer brengt die eerder die dag nog duur geleken zou hebben maar nu zeer schappelijk overkomt. Arijjan is gracieus in hoe hij het doet en hij doet het ook nog, maar dat afhankelijk zijnvind ik al moeizaam soms, om aan mezelf toe te geven dat hij me moet redden, laat staan Lex. (ik zou er zelf wat meer vanaf moeten weten maar dat is óók moeilijk, ik leer niet snel en begin nu net een klein beetje iets van tegels te snappen) Maar goed, ik kan er slecht tegen als ik het niet zelf kan regelen en ik denk nu dat lex daar dan ook last van zal hebben. Hoewel dat maar mijn idee is en hij er misschien wel veel minder moeite mee heeft juist, wie weet.
Maar goed, los van afhankelijkheid. Ik ben erg onder de indruk van zijn voorbereidingen, het inrichten van de woning pakt hij met dezelfde preciesie aan waarmee hij op reis gaat. Hij leest er over en denkt en doet zijn best om het zich te verdiepen, wat hem dus vanwege alle research ook vaak erg goed lukt. De rust waarmee hij dat aanpakt vraagt een bijna meditatief tempo en dat vind ik vaak moeilijk om in mee te gaan. Want als hij eens rustig wil praten over tapijten en lampen race ik weer langs, met twee kinderen, een stapel ongeordende papieren en een kort lontje. Dat moet ik niet steeds doen,. ik moet wat meer tijd nemen om ook zijn tempo aan te gaan. want waarom zou je iemand anders helpen met een woonruimte als je er emotioneel niet eens kan zijn?
Ik zal hem weer eens bellen om rustig te eten en te praten want dat mag ook wel, tussen alle chaos door. samen overdenken hoe we over een jaar zitten. Dat lijkt me het moeilijkste van een leven zonder partner, dat je op dit soort momenten alleen met je gedachten zit en dat je die een plek moet geven. Lex kan dat goed; hij doet het al erg lang, maar het lijkt me eenzaam. Aan de andere kant zit ik dit alles op te schrijven op een blog waarvan ik niet weet wie het leest en in de kamer naast me zit mijn geliefde bouwtekeningen te maken van de trapleuningen en de ensuite terwijl oranje voetbalt. Ons oudste kind ligt in bed te mokken dat hij niet mag kijken en de jongste heeft pas twee minuten geleden besloten te stoppen met gillen nadat hij een uur de buren ongelukkig gekrijst heeft omdat hij écht geen slaapzakje aan wil. Dat maakt eerlijke eenzaamheid dan weer een stuk aantrekkelijker...

de vakantie stress

deze juni vakantie is weer bijna afgelopen, gelukkig. het was trouwens een heerlijke, zoals te zien is op foto's hieronder. we gingen naar de zeven stroompjes met gijs en naar de dierentuin met thijs en tussendoor hadden we het heerlijk en spraken we met open haard mannen, tegelmevrouwen en aannemers. Ook vonden we een dak boven ons hoofd voor de twee weken die we nog op straat stonden. (dank je wel pander en clarisse!) en nu moeten we de komende week flink pakken zodat alles in de opslag kan. De rol van de komende tijd begint te wennen, een paar maanden veelal mamma zijn en met b en y zigeuneren. soms voelt het romantisch en soms vreselijk eng en naar en greizelig. Ik heb al ontdekt dat mooi schrijven erover niet gaat lukken, daarvoor is alles te hectisch, maar foto dagboekjes en korte berichten, dat gaat aardig. En is ook leuk om te doen want hoe vaak verbouwen we zo idioot groot?
vandaag zagen we open haarden met gas, voor en met lex. het was indrukwekkend om de verschillende opties te zien en ik geloof dat we een mooi strak model hebben bedacht. dat ga ik tekenen en morgen ga ik scannen, want ik heb een boel leuke bouw tekeningen te scannen. nu het volkskrantmagazine lezen in bed...

en toen was er licht

het geeft wat stof maar dan heb je ook wat...

en ze sloopten en sloopten

motief voor de keuken van lex

boven het aanrecht van lex komt dit motief, in tegeltjes van 10x10

in zijn badkamer dit op de muur

de wc beneden ook

en het slopen is weer begonnen!

de slopers

de opzichter...

en schafttijd

en wéér dierentuin, nu met Thijs

de reden waarom ik zo weinig schrijf deze dagen, is, hou ik me voor, een verbouwing op komst en een vakantie aan de gang. in het kader van dat laatste kunnen we geen vakantie zonder dierentuin. vandaag met 3 jongens, stakende streekbussen, taxi's en treinen de hele dag genoten. behalve toen het ging regenen. een aantal uren nadat deze foto werd genomen...

weer een vakantie

lekker hoor, even weg!

en niet te vergeten, pannenkoeken eten

naast alle grote mensen verbouw ellende was er dus ook een pannekoeken toernooi. nog geen wedstrijden, maar wel leuke tennisspelletjes en dus pannekoeken eten tussendoor. op de foto's met Thijs erbij.

de eerste muurtjes

gehaast en weinig tijd om alles op te schrijven.

maar de eerste muur staat half en dinsdag komt ie af.

we hebben nu twee maanden vervangende woonruimte terwijl de tsjechen hier bouwen.

vandaag met pander en clarisse afgesproken dat we in hun minihuisje mogen kamperen.

daarna echt kamperen op schier met dien.

en daarna lucxe uitpuffen in t huis van gerard en léonie hier tegenover.

SPANNEND!!!

op de foto's een totaalbeeld, een beeld van de kant die ze bijbouwen en een beeld van hoe het bijgebouwde deel eruit gaat zien. (maar dan allemaal glad gestuukt)

tekst bij onderstaande tegels

omdat de tekst nooit mooi overkomt naast mijn plaatjes en ik toch de mooie keuzes van de dag wil delen even zo. Vandaag was een soort d-day. dwz dat we alles bedacht hadden en een bezoek aan de hornbach brachten om te zien ogf dat dan ook kon, daarnaast hadden we een afspraak met onze oude buurman, ramon, die over een uncanny gevoel voor mooi beschikt en die tegenwoordig via designtegels.nl prachtige tegels verkoopt. we gingen en zochten uit en kwam uit op onderstaande. de blauwe tegels komen als rand, de andere in het midden en als manier van leggen is daar de derde foto. Bij de hornbach vonden we prachtige wandtegeltjes voor erbij, van 10 bij 10, waardoor we eerdere geposte foto van een mooie badkamer na kunnen maken, maar dan net wat ruiger.
verder was het bezoek ook zeer vruchtbaar, wasbakken, kranen en een badkuip waar we nog niet helemaal gelukkig mee zijn. Meer tegels voor de jugendstil badkamer van Lex beneden. en buizen, maar daar snap ik vooralsnog helemaal niets van...
's middags gingen jesper de timmerman/designer en arijjan bij de werkplaats langs om te kijken hoe we mooie piet hein eek geinspireerde kastjes in de keuken boven kunnen maken. daarover later meer foto's nu even een drankje en gnieten van de zon. morgen tennistoernooi van Bodhi, het eerste! ook fijn!!

meer tegels!

mannen

We waren best jong toen we trouwden en veel mensen, waaronder ikzelf, vroegen zich af of dat wel zou lukken. Annelou de rest van haar leven met 1 man? Annelou die niet alleen kan zijn? Annelou die mannen verslindt zoals andere mensen ijs, of bier? Annelou die er niet van houdt om alleen in bed te liggen, die Annelou, voor altijd met dezelfde, ene, unieke, man? Het leek zeer onwaarschijnlijk en bij 1 man is het inderdaad niet gebleven.
De eerste 7 jaar woonden we in Amerika, de gebeurtenissen aldaar, plus hoeveel mannen daarbij hoorden... daar valt veel over te schrijven, maar niet op deze plek...
Maar des te meer over de afgelopen jaren...
Bodhi was natuurlijk de tweede man in mijn leven (of derde, als je mijn vader meetelt) en zodra ik zwanger van hem was, voelde ik me rustig worden. Rustig omdat ik, die moeilijk alleen kon zijn, (vandaar altijd al die mannen ) nooit meer alleen zou hoeven zijn. Droomde ik toen. Ha,ha, als ik had geweten waar ik nu van zou dromen, soms voel ik me net Henny Vrienten die 1 nacht alleen zingt, maar dan niet vanwege de vele vrouwen, maar de nachtelijke bezoeken van de twee minimannen hier in huis. Want alleen in bed liggen... we mogen blij zijn als we met z'n tweeen zijn de afgelopen jaren. Goed, Bodhi was man nummer twee en 5 jaar later volgde nummer drie; zijn broer Yeshe. Drie mannen en 1 vrouw in huis is nogal wat. Zeker als twee daarvan regelmatig woedend door het huis stampen en met deuren gooien omdat wat jij wilt écht oneerlijk is. Helemaal vergeten dat je er als je 2 bent veel meningen op na houdt en net zo veel driftbuien. En dat dat niet stopt als je zeven bent. Hun pappa is niet driftig (meer) maar heeft weer zijn andere eigenaardigheden. Veel en hard werken en studeren, weinig rust nemen en verder, ach, eigenlijk zijn het allemaal schatten. (haha, ik klink net als een margriet column) Drie vond ik dus wel genoeg.
Dat kan wel zijn, dat ik dat had besloten, maar vanaf Juli heb ik er nog een paar bij. Twee tot drie Slavische mannen die hier in huis gaan wonen terwijl ze het mooier maken. 'Legale polen' noemen mensen ze (zijn het wel polen eigenlijk?) en op de een of andere manier was het mij in de verbouwgesprekken ontgaan dat die dus geen Nederlandse woning hebben en ook hier komen slapen, eten en naar de wc gaan. Mijn eerste reactie op dit alles was natuurlijk stress en woede (een van die drie mannen hier in huis, bij voorkeur de oudste, had me dit toch wel kunnen vertellen vóórdat we bijna begonnen? "maar dat heb ik gedaan.""maar ik heb het niet gehóórd. vroeg je je niet af waarom ik zo rustig bleef?')
Nu, een week of wat later is de stress wel een beetje overgedreven en ben ik eigenlijk wel vrolijk. Er staat weer eens wat spannends te gebeuren. (naast wastafels, tegeltjes, stuken, piet hein eek stijl keukens of toch maar niet etc etc)
Ik zal erover schrijven, Annelou en al haar mannen, hier en op mijn andere blog. En wie weet komt daar iets leuks uit. Mag ook wel weer eens kwa schrijven. (nee, het gaat goed, het is alleen zo véél, al die plannen van me) Plus, het zal de enige keer in mijn leven zijn dat ik samenwoon met wel 6 mannen. Een eigen harem. Er waren momenten dat ik daar van droomde...