barbie

Geluk is overschat.

"Ik mag ook nooit wat!" moppert mijn oudste zoon. "Iedereen die ik ken heeft een Wii of een DS en ik heb helemaal niks. Ik mag geeneens nieuwe pokémon plaatjes kopen van mijn eigen zakgeld! En vanmiddag heeft oma me in de bioscoop geen cola gegeven omdat dat van jou niet mag!"

Hij heeft gelijk. Dat mag inderdaad niet. Wij doen niet aan cola. Of kindergadgeds. Wij zijn Hele Wrede Ouders. Hoe wreed? Onze kinderen mogen 1 keer per jaar naar mc Donalds als we terug komen van vakantie en dat is het. Ja, daar tril je van na, of niet?

En hij heeft dus ook gelijk over de Wii en de DS, op 1 na heeft inderdaad zo ongeveer iedereen in zijn klas minstens een van deze twee apparaten. Hij niet. Want wij vinden niet dat iemand van 7 dat nodig heeft. Zelfs, zijn we van het puriteinse soort mens, wat vindt dat dat helemaal niet goed voor je is. Dat je als kind niet zulk duur aan mode onderhevig speelgoed hoeft te hebben. Omdat je naar dingen moet verlangen, juist als je zeven bent. Zodat je weet wat dat is, iets heel graag willen. We kennen wel mensen die dat ook vinden en hun kinderen deze aparaten op dezelfde brute wijze ontzeggen. Maar die zitten over het algemeen niet bij ons op school, dus tellen ze volgens mijn zoon niet. (nee, nu niet komen met dat we van school moeten veranderen, die is te makkelijk)

Niet dat ik er goed in ben, consuminderen. Want voor het gemak vergeet zoonlief dat hij deze week een set nieuwe stiften kreeg, niet alleen voor school, maar ook toverstiften voor thuis, (van de Hema, de kleur wordt anders als je er met een witte stift overheen gaat echt té cool om te laten liggen en ook maar 2 euri...) en een bionicle, omdat mamma geen nee kon zeggen terwijl ze nieuwe gordijnen uit moest kiezen voor de slaapkamers en dit toch wel voor 3 minuten rust in de kwantumhallen zorgde en peperdure schoenen, gewoon omdat die goed zijn voor de kindervoet en we allemaal weten dat de kindervoet een belangrijke zaak is. En goed, oké, ik geef het toe, ook iets echt nutteloos; een Pokémon tijdschrift met een bal erbij. Zo slecht ben ik erin, dat pappa zodra hij van zijn werk binnenkomt, onze ene kamer begint te scannen en twee seconden na ontdekking van een nieuw object streng zegt (met zijn gezicht naar de kinderen maar eigenlijk tegen mij) 'Hoe kom je dáár nou weer aan?' Want ja, eigenlijk ben ik net zo als zoonlief, ik wil graag veel spullen hebben, als het niet voor mezelf is dan toch wel voor de mensen waar ik van hou. Natuurlijk kan ik hier niets aan doen, want komt dit door mijn moeder, die mij op haar beurt niets gunde...

Ik verlangde naar een Barbie, en een Cindy. Mijn moeder vond dat vreselijke poppen met belachelijk onrealistisch grote borsten, ongezonde tailles en waterhoofden. En gaf me een (waarschijnlijk veel duurdere) versie, Amy, zus van Daisy, gemaakt door Mary Quant. Een tijdje was ik er, welliswaar mokkend, maar wat doe je eraan, iets is beter dan niets, zoet mee, maar uiteindelijk lagen de veel realistischer (nou ja, realistisch, zie foto..) poppen in de hoek, hun haren afgeknipt in een sessie kappertje spelen en hun gezichten met balpen gemake-upt. Moeder zag mijn vreselijk lijden (of wilde een middag rust) en gaf toe aan mijn smeekbeden. Dus speelde ik in mijn echt mooie jeugdherinneringen alsnog met "Cindy ballerina"die haar benen én haar tenen kon buigen zodat ze op spitzen kon dansen en het grootste hoofd van allemaal bezat. (Een zoetzure overwinning voor Mary Quant is dat die een stuk minder makkelijk te googlen is dan bovenstaande pop)

Dus ik weet dat we overstag zullen gaan, op een gegeven moment. Want ik heb al zo vaak gedacht, ach. Alleen een Nintendo DS verstop je niet even tussen de boodschappen. Geef je niet tussen neus en lippen door 'Omdat je het tegen kwam in de rij bij de supermarkt'. En deze gedachten laten eigenlijk zien dat ik daar stiekem een beetje van baal. Want het is niet makkelijk om principes te hebben als je kind zo zielig doet. Natuurlijk weet ik dat hij zonder kan, maar die ogen. Zo smekend als een kind in een sloppenwijk van India. (Niet dat ik daar ben geweest, maar ik stel me dat zo voor; ik was wel in Mexico ooit, en Egypte) En ik voél me al zo schuldig door al dat gesleep met ze. Ik zou zo graag iets willen doen om die kinderen gelukkig te maken, zodat ze niet hoeven te lijden onder alles wat wij ze aandoen.

En dat is natuurlijk wat het allermoeilijkste is. Want kom op, elke dag patat of poffertjes of pizza. (de schierse drie p's) fijn een nintendo én een Wii en dan ook nog een TV op hun kamer mét dvd speler en waarom niet gelijk een eigen huis? Dan kan ik me in ieder geval een goede ouder voelen, want mijn kind is gelukkig. En als mijn kind gelukkig is, ben ik het ook.

Waarmee ik terug kom bij de eerdere stelling; geluk is overschat. Want een mens is net een goudvis, ze eten gewoon door. En als je als kind denkt dat het nooit ophoudt, dan kom je er ooit achter dat dat niet zo is. En dat ongeluk, daar kan je je kind niet tegen beschermen. Allemaal waar, maar soms heb ik toch heel veel zin om gelukkig te zijn. En bij gebrek aan beter geef ik ze dan maar een ijsje...