leven op 1 kamer

De laatste vakantieweek en opeens een dag (of een halve dag, wie zal het zeggen) zonder de jongens. Nu ik hier weer zit, in de kamer die wij mogen bewonen tot ons huis af is, realiseer ik me pas hoe weinig tijd ik gehad heb om na te denken, de afgelopen maanden. En hoe het zigeunerbestaan voortduurt. Erg vinden we het niet meer, want zowel de kinderen als ik hebben ons er bij neergelegd dat dit nu ons leven is. Van huis naar camping naar ander huis, om weer terug te keren in deze woning. Ondertussen gaan we af en toe langs aan 'de overkant' waar onze Slowaakse vrienden sinds gisteren terug zijn en vandaag dus weer hard aan het werk. Het aanrechtblad, wat een kleine ramp was vorige week, lijkt toch nog mooi te worden en het schilderwerk op zolder is al bijna klaar. Het grootste deel van de tijd is dat vooral fijn allemaal. Fijn dat we zo'n mooi huis krijgen waar we met opa zullen gaan wonen. Fijn dat we nu een plek hebben zonder stof. Fijn dat de kinderen groeien en praten en fietsen en blij zijn. En dan af en toe, dan heb je er eigenlijk wel even genoeg van. Ook al schijnt vandaag de zon en hoeven we niet binnen te blijven, toch begin ik een beetje door mijn vluchtopties heen te raken. Het is leuk bij iedereen langs te gaan en er is eigenlijk niemand die ons niet zeer hartelijk ontvangt, maar je zou ook graag langsgaan omdat het gezellig is en een beetje vrijwilliger... Maar mijn geliefde vertelde me dat hij vond dat ik toch wel veel schrijf over hoe zwaar alles is en dat wil ik ook weer niet. Want wie houdt er van een slachtoffer? Ik niet, dus ga ik er maar vanuit dat niemand dat doet. Een slachtoffer ben ik dus niet en wil ik ook niet zijn, maar af en toe balen, dat dan weer wel. Dus bij deze. En dan ga ik zo maar even poetsen, want dat werkt altijd goed, als je je zo voelt. Plus dat de voordelen van klein wonen dan weer naar voren komen, want een ding is zeker, ik ben hier altijd een stuk sneller klaar dan in ons eigen huis...