foto's

wat redelijk abstracte foto's van vorderingen, stukken nu met verf en stuuk die heel mooi zijn voor ons, (je kan wel zien hoe de kleuren gaan worden, wit met bruin) maar verder... NB. de keuken wordt binnenkort wit.

barbie

Geluk is overschat.

"Ik mag ook nooit wat!" moppert mijn oudste zoon. "Iedereen die ik ken heeft een Wii of een DS en ik heb helemaal niks. Ik mag geeneens nieuwe pokémon plaatjes kopen van mijn eigen zakgeld! En vanmiddag heeft oma me in de bioscoop geen cola gegeven omdat dat van jou niet mag!"

Hij heeft gelijk. Dat mag inderdaad niet. Wij doen niet aan cola. Of kindergadgeds. Wij zijn Hele Wrede Ouders. Hoe wreed? Onze kinderen mogen 1 keer per jaar naar mc Donalds als we terug komen van vakantie en dat is het. Ja, daar tril je van na, of niet?

En hij heeft dus ook gelijk over de Wii en de DS, op 1 na heeft inderdaad zo ongeveer iedereen in zijn klas minstens een van deze twee apparaten. Hij niet. Want wij vinden niet dat iemand van 7 dat nodig heeft. Zelfs, zijn we van het puriteinse soort mens, wat vindt dat dat helemaal niet goed voor je is. Dat je als kind niet zulk duur aan mode onderhevig speelgoed hoeft te hebben. Omdat je naar dingen moet verlangen, juist als je zeven bent. Zodat je weet wat dat is, iets heel graag willen. We kennen wel mensen die dat ook vinden en hun kinderen deze aparaten op dezelfde brute wijze ontzeggen. Maar die zitten over het algemeen niet bij ons op school, dus tellen ze volgens mijn zoon niet. (nee, nu niet komen met dat we van school moeten veranderen, die is te makkelijk)

Niet dat ik er goed in ben, consuminderen. Want voor het gemak vergeet zoonlief dat hij deze week een set nieuwe stiften kreeg, niet alleen voor school, maar ook toverstiften voor thuis, (van de Hema, de kleur wordt anders als je er met een witte stift overheen gaat echt té cool om te laten liggen en ook maar 2 euri...) en een bionicle, omdat mamma geen nee kon zeggen terwijl ze nieuwe gordijnen uit moest kiezen voor de slaapkamers en dit toch wel voor 3 minuten rust in de kwantumhallen zorgde en peperdure schoenen, gewoon omdat die goed zijn voor de kindervoet en we allemaal weten dat de kindervoet een belangrijke zaak is. En goed, oké, ik geef het toe, ook iets echt nutteloos; een Pokémon tijdschrift met een bal erbij. Zo slecht ben ik erin, dat pappa zodra hij van zijn werk binnenkomt, onze ene kamer begint te scannen en twee seconden na ontdekking van een nieuw object streng zegt (met zijn gezicht naar de kinderen maar eigenlijk tegen mij) 'Hoe kom je dáár nou weer aan?' Want ja, eigenlijk ben ik net zo als zoonlief, ik wil graag veel spullen hebben, als het niet voor mezelf is dan toch wel voor de mensen waar ik van hou. Natuurlijk kan ik hier niets aan doen, want komt dit door mijn moeder, die mij op haar beurt niets gunde...

Ik verlangde naar een Barbie, en een Cindy. Mijn moeder vond dat vreselijke poppen met belachelijk onrealistisch grote borsten, ongezonde tailles en waterhoofden. En gaf me een (waarschijnlijk veel duurdere) versie, Amy, zus van Daisy, gemaakt door Mary Quant. Een tijdje was ik er, welliswaar mokkend, maar wat doe je eraan, iets is beter dan niets, zoet mee, maar uiteindelijk lagen de veel realistischer (nou ja, realistisch, zie foto..) poppen in de hoek, hun haren afgeknipt in een sessie kappertje spelen en hun gezichten met balpen gemake-upt. Moeder zag mijn vreselijk lijden (of wilde een middag rust) en gaf toe aan mijn smeekbeden. Dus speelde ik in mijn echt mooie jeugdherinneringen alsnog met "Cindy ballerina"die haar benen én haar tenen kon buigen zodat ze op spitzen kon dansen en het grootste hoofd van allemaal bezat. (Een zoetzure overwinning voor Mary Quant is dat die een stuk minder makkelijk te googlen is dan bovenstaande pop)

Dus ik weet dat we overstag zullen gaan, op een gegeven moment. Want ik heb al zo vaak gedacht, ach. Alleen een Nintendo DS verstop je niet even tussen de boodschappen. Geef je niet tussen neus en lippen door 'Omdat je het tegen kwam in de rij bij de supermarkt'. En deze gedachten laten eigenlijk zien dat ik daar stiekem een beetje van baal. Want het is niet makkelijk om principes te hebben als je kind zo zielig doet. Natuurlijk weet ik dat hij zonder kan, maar die ogen. Zo smekend als een kind in een sloppenwijk van India. (Niet dat ik daar ben geweest, maar ik stel me dat zo voor; ik was wel in Mexico ooit, en Egypte) En ik voél me al zo schuldig door al dat gesleep met ze. Ik zou zo graag iets willen doen om die kinderen gelukkig te maken, zodat ze niet hoeven te lijden onder alles wat wij ze aandoen.

En dat is natuurlijk wat het allermoeilijkste is. Want kom op, elke dag patat of poffertjes of pizza. (de schierse drie p's) fijn een nintendo én een Wii en dan ook nog een TV op hun kamer mét dvd speler en waarom niet gelijk een eigen huis? Dan kan ik me in ieder geval een goede ouder voelen, want mijn kind is gelukkig. En als mijn kind gelukkig is, ben ik het ook.

Waarmee ik terug kom bij de eerdere stelling; geluk is overschat. Want een mens is net een goudvis, ze eten gewoon door. En als je als kind denkt dat het nooit ophoudt, dan kom je er ooit achter dat dat niet zo is. En dat ongeluk, daar kan je je kind niet tegen beschermen. Allemaal waar, maar soms heb ik toch heel veel zin om gelukkig te zijn. En bij gebrek aan beter geef ik ze dan maar een ijsje...

de keuken dan toch!

sommigen van jullie weten wat een hoofdpijn die keuken was, gedoe met niet hardende epoxy op het keukenblad en hoe plaatsen we de kastjes nou... deze foto's zijn alweer van twee dagen geleden, het is alweer een stuk verder, maar je kan er wel op zien dat het allemaal goed gaat komen. ik ga binnenkort weer een rondje door het huis maken om foto's te nemen want het schiet nu best hard op, maar eerst vandaag maar eens rekeningen betalen...

leven op 1 kamer

De laatste vakantieweek en opeens een dag (of een halve dag, wie zal het zeggen) zonder de jongens. Nu ik hier weer zit, in de kamer die wij mogen bewonen tot ons huis af is, realiseer ik me pas hoe weinig tijd ik gehad heb om na te denken, de afgelopen maanden. En hoe het zigeunerbestaan voortduurt. Erg vinden we het niet meer, want zowel de kinderen als ik hebben ons er bij neergelegd dat dit nu ons leven is. Van huis naar camping naar ander huis, om weer terug te keren in deze woning. Ondertussen gaan we af en toe langs aan 'de overkant' waar onze Slowaakse vrienden sinds gisteren terug zijn en vandaag dus weer hard aan het werk. Het aanrechtblad, wat een kleine ramp was vorige week, lijkt toch nog mooi te worden en het schilderwerk op zolder is al bijna klaar. Het grootste deel van de tijd is dat vooral fijn allemaal. Fijn dat we zo'n mooi huis krijgen waar we met opa zullen gaan wonen. Fijn dat we nu een plek hebben zonder stof. Fijn dat de kinderen groeien en praten en fietsen en blij zijn. En dan af en toe, dan heb je er eigenlijk wel even genoeg van. Ook al schijnt vandaag de zon en hoeven we niet binnen te blijven, toch begin ik een beetje door mijn vluchtopties heen te raken. Het is leuk bij iedereen langs te gaan en er is eigenlijk niemand die ons niet zeer hartelijk ontvangt, maar je zou ook graag langsgaan omdat het gezellig is en een beetje vrijwilliger... Maar mijn geliefde vertelde me dat hij vond dat ik toch wel veel schrijf over hoe zwaar alles is en dat wil ik ook weer niet. Want wie houdt er van een slachtoffer? Ik niet, dus ga ik er maar vanuit dat niemand dat doet. Een slachtoffer ben ik dus niet en wil ik ook niet zijn, maar af en toe balen, dat dan weer wel. Dus bij deze. En dan ga ik zo maar even poetsen, want dat werkt altijd goed, als je je zo voelt. Plus dat de voordelen van klein wonen dan weer naar voren komen, want een ding is zeker, ik ben hier altijd een stuk sneller klaar dan in ons eigen huis...

aanrechtbladen en badkamers

en suite
achterkant aftimmering
bodhi op een trap met gestuukte muren de badkamer
Het aanrechtblad...

Buiten is de regentijd ingeslagen en dat geeft me even de tijd om een verbouwupdate blogje te schrijven.

Het gaat goed, maar het is erg veel, zeg ik tegen iedereen en dat is eigenlijk wel wat er over te vertellen valt. Er zijn overal muren gestuukt, de badkamer op de eerste verdieping heeft tegels en een bad, de keuken op diezelfde verdieping is halverwege, er is een open en suite gemaakt om woon en eetgedeelte te scheiden maar ruimte te houden (lekkere woonprogramma tekst) en de achterkant van de serre is van een mooi houten laagje voorzien. Op zolder zijn ze aan het schilderen en leggen ze deze week de vloer en vandaag ga ik me bezig houden met het aanrechtblad in de keuken. Daar is namelijk iets mis gegaan met de epoxylaag (niet gehard) en omdat arijjan nu 4 dagen per week bij digital playground is, is het aan mij om dit soort klusjes te doen als ik een vrije dag heb. Leuk, veel, maar best tevreden makend. Wat je van het weer niet kan zeggen jammer genoeg.

vliegen op schier

foto's van bodhi's toestel

onderbouwkoelkasten en eiken vloeren

Zo zit je lekker voor je tentje met als enige zorg "waar is Yeshe" terwijl je weet dat hij vast weer een 6 jarige dame heeft gestrikt om geitjes te gaan kijken honderd meter verderop, zo ben je terug en begint het weer. Zeker nu Arijjan maandag begint bij digital playground en ik overdag de honeurs waar zal moeten nemen. Daar ben ik natuurlijk redelijk zenuwachtig over want de mannen spreken geen enkele taal die ik kan verstaan en ik rij geen auto. Match made in hell. Wat ik wel kan en wat ik nu dus ook steeds mag/moet doen is marktplaatsen. Als werkwoord. Want in de (foto's volgen) keuken moet een onderbouwkoelkast en we hebben een prachtige eiken vloer gezien die we nu voor zo weinig mogelijk willen hebben.

Daar ga ik zo weer mee verder, maar nu eerst even een hele korte impressie van rustiger oorden...

terug in het land der levenden

Schiermonnikoog was zo lekker dat we een week langer zijn gebleven, nu zijn we terug met nieuwe laptop en veel drukte, verwacht dus op zijn vroegst morgenavond een langere update. Voor nu, alle seizoenen gehad daar in de tent van noodweer tot zonnesteek. Thuis was kwa verbouwing veel gedaan waardoor de chaos alleen maar groter lijkt. er zijn gave ruimtes en chaos ruimtes en we mogen in onze handen knijpen dat we zulke lieve vrienden hebben die ons als zigeunertjes opvangen. de kinderen doen dat inmiddels prima, ik ben ook al gewend om vanuit tassen te leven en wasmachines te grijpen als ze langskomen en ga nu lekker slapen in het schone bed van L en G wiens heerlijke woning we nu bewonen. er is tv, een wii en een giga bad met bubbels, wat wil een mens nog meer na drie weken camping genot?