Sinds gisteren ben ik bezig me te verdiepen in de tuin. Niet echt de hele tuin, maar dat deel van waaruit de studentenbalkons recht bij ons naar binnen kunnen kijken. Dat was niet zo'n heel erg probleem, dacht ik, want we gingen toch tzt beneden wonen en dan trek je boven de gordijnen dicht en klaar.
Maar ja.
Nieuwe weken, nieuwe plannen.
En dit plan, dat Lex beneden komt wonen, lijkt er te zijn om te blijven. Daar ben ik ook erg blij mee. Het is gezellig en prettig financieel en fijn dat we er voor elkaar kunnen zijn. Maar je gaat dus wel anders naar die midden verdieping kijken. En naar de balkons. (waarvan een klein stukje hieronder een foto te zien is)
Inmiddels wat adviezen gekregen van mensen die al veel langer over bomen en planten nadenken dan wijzelf en we denken nu aan een combinatie tussen de eerder genoemde leibomen, die natuurlijk wel hoog genoeg moeten worden en 'klimophekjes' dichter naar het raam toe. Ik ga daar straks een tekening van maken die ik ook zal posten.
het is leuk, dit doen, maar het voelt ook onwennig. Als spijbelen.
Maar wat is er nou niet spijbelen als je geen vaste opdrachten hebt? Moeilijk hoor, jezelf de ruimte geven te genieten, maar ook niet weg vluchten van je verantwoordelijkheden...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten