vogelvluchtje

ik weet dat ik te weinig blog, maar ja. Een vogelvluchtje dus maar weer eens, voor alle lezers die zich af blijven vragen hoe het ons toch gaat en hopen dat we niet stiekem van de aardbodem zijn verdwenen.
dat zijn we dus niet. Alles goed hier, druk aan het werken en leven. Bodhi voetbalt nog steeds lekker, zijn team is eerste geworden in de KNVB competitie en nu mag hij selectiewedstrijden doen om te kijken of hij in de f1,2 of 3 terecht gaat komen volgend seizoen. het is spannend, en omdat ik er net een verhaal over schreef, voetballertjes en de droom topvoetballer te worden, ook gek om in huis te hebben. Dan ben je 8 en dan moet je al getest worden. Dat gaat allemaal best serieus, met verschillende rondes. En zenuwen. Ik weet nooit zo goed wat ik daarvan moet vinden; het is leuk dat hij het kan, maar is het allemaal niet wat overdreven? Toch wil je hem niet tegenhouden, als ze hem uitnodigen. Gelukkig gaat het op school ook goed, hij heeft zijn tafeldiploma zo ongeveer en leest als een tierelier.
Dan het broertje :-) Yeshe is Yeshe, zijn bezigheden kan hij nog niet echt zelf bepalen en dat is maar goed ook want dan keek hij de hele dag tv. Hij kletst en groeit en is erg gezellig. Driftig ook wel en vaak naar opa in de tuin om even op de glijbaan te gaan als mama zo nodig moet poetsen.
En wij, met ons gaat het prima, we werken en vinden het leuk. Ik schrijf lekker van alles en wil binnenkort weer echt op zoek naar iets langdurigers (is dat er wel in deze crisis tijden?) en Arijjan heeft zijn baan, wat rust geeft in de tent.
Het huisssssssss.... De trap is nu dan toch eindelijk klaar, ik moet nog wat stipjes bijwerken als we terug komen, maar daarmee is het huis nu een soort van wel echt af. Dat geeft nog meer rust en dus de tijd om op vakantie te gaan. Wat we gaan doen, naar Griekenland, op een eiland, heerlijk. 's nachts vliegen, grappig.
Opa woont beneden en zit graag en veel in de tuin, waar de plantjes naar boven schieten.
En vanochtend had ik koude benen omdat ik een rokje aangedaan heb vanwege de dood van Martin Bril. Die toch nog wel rokjes dagen verdient. Zo te kunnen observeren, ach.

lang geleden

Soms mis ik het, het bloggen. Maar ik bleef maar van verkoudheid naar griep rollen en op de een of andere manier maakte het me wel erg somber om daar dan weer over te schrijven. Alsof er niets anders is. Want dat is er dan dus niet. Als je griep hebt. Maar nu schijnt de zon en is de griep bijna over. Ik kuch nog wel, maar dat is het wel.
De scripts voor voetbalvrouwen zijn af en dat mis ik ook wel. Het zijn leuke karakters om voor te schrijven, die vrouwen die shoppen en zich druk maken om weinig. Eigenlijk net als ik, haha.
Schrijven doe ik wel, aan een format in opdracht. Leuk, op zich, maar er moet ook weer eens iets uit mezelf komen. Wat dan? Misschien eens verder met mijn thriller? Of een komedie bedenken? Over moeders in de zon naast de zandbak, die het hebben over de strings van andere moeders en waar je leuke kinderkleren kan bestellen. Of toch de voetbalouders weer eens nieuw leven in blazen? Want Bodhi is weer fijn aan het voetballen.
Alles om die trap niet te hoeven schilderen. het enige uitgestelde project van de verbouwing.
Verbouwingen. Gelukkig zijn die klaar.
Gelukkig ben ik verder ook wel, nu nog iets bedenken om over te schrijven...