versnippering

Groot is mijn bewondering voor alle multitaskers die ik ken.
Pas nu Arijjan een vaste baan heeft, buitenshuis, merk ik hoeveel organisatie het vergt als je kinderen en werk wilt combineren. Elke dag om 3 uur bij de school staan is makkelijk, de andere om 6 uur van de cresj halen een nog minder groot probleem, als er omdat je beiden thuis werkt altijd een van de twee thuis is, maar nu Arijjan het Rotterdamse onveilig maakt en het op mij neerkomt ren ik me helemaal suf voor mijn gevoel. Niet als ik, zoals meestal, thuis aan het werk ben, maar vooral op de dagen dat ik naar elders moet om verhalen te bespreken. Dan voel ik me lastig tegenover de opdrachtgever, want opeens kan ik niet meer-- zoals vroeger -- altijd wel. Ik moet om half 5 weg uit amsterdam om de cresj op tijd te halen en ondertussen ook opvang regelen voor na school. Het werk bespreken moet in een paar uur gepropt, terwijl ik toch echt best veel opvang heb. Waar ik me dan natuurlijk de andere kant op weer schuldig over voel... Drie dagen voor Y en B is natuurlijk sowiezo al elke dag weg tot 3 uur. Dus ik spring van hak op tak en ren in de rondte en daarbij voel ik me een enorme aansteller.
En dat ben ik natuurlijk ook. Ha,ha, niet voor niets krijg ik steeds weer te horen dat dit ook een beetje een klaagblog is. Vol zorgen, schuldgevoelens en andere menselijke maar ook wel vermoeiende zaken. Lezers vragen nog steeds aan me of het wel goed gaat. Dus blijkbaar schrijf ik het allemaal op alsof ik een groot slachtoffer ben... (van mezelf) Niet dat ik me zo voel, ik voel me een zeer gelukkig mens in een heerlijk huis wat ook nog prachtig is met drie schattige en mooie mannen om me heen. En na een half jaar exclusief mammaschap voel ik me ook weer blij dat ik mag schrijven voor mijn werk. Maar ik chaotiseer er wel wat van. Of doe ik dat altijd? En moet ik dáár mee om leren gaan. Eigenlijk denk ik het laatste... Dan leer ik misschien ook om gewoon iets vrolijks op te schrijven. Zoals 'wat is de buitenkant van het huis mooi geworden'(foto's volgen)

eindelijk weer eens wat foto's

de chaos is nog niet over, de banken liggen nog vol doeken tegen de kattennageltjes en gordijnen moeten vast en korter, keukenkastjes afgekrabt, de kunst hangt nog niet, maar toch is het al een heus huis aan het worden...

bloggerdeblog...

ach en wee, zo schrijf je steeds en dan opeens... stilte.
hier in huis niet en de foto's komen echt. maar het opruimen en schoonmaken is leuk en druk. vandaag hebben bodhi en ik dan eindelijk plantjes gekocht voor zijn oerwoudkamer en we voelen ons allemaal een stuk rustiger. denk ik, want ik zie mijn betere helft weinig. die werkt hard en veel en ik ben ook weer langzaam aan het beginnen. wat inhoudt dat ik wat kleine meetings had deze dagen en als er iets doorgaat definitief dan horen jullie het wel. maar goed, Arijan heeft wél een vaste baan en ik plan mijn leven daaromhen, dus als hij er is ben ik weg, zoiets?
de kinderen ontspannen zeker, die zie ik veel en het gaat ze erg goed. minder moe en minder driftig. dus, het is fijn en morgen komen de slowaken terug om de laatste zaken af te maken. ondertussen hebben we beneden wel een ensuite en zit de vloer boven in de olie, zijn de ramen voor dubbel glas (JA! echt!) en in de grond. het gevoel dat het nu echt af gaat komen is fijn en de ruimte heerlijk. en nu ga ik naar bed...

we zijn weer thuis 1

snel, snelle update

uit betrouwbare bron (je weet wie je bent, s) begreep ik dat er enige behoefte bestond aan een korte update, dus bij deze:

ja, we zijn sinds afgelopen weekend terug

ja, het is heerlijk groot

ook is het erg vies

en willen we het leeg houden

maar morgen komt de helft van onze spullen terug

help!

daarnaast hebben we, geloof het of niet RAMEN! echt mooie ramen waardoor ons huis een ander gezicht gekregen heeft, in plaats van een zielige vervallen kraker is het nu een vrolijke jonge vrouw waar we allemaal wel iets mee willen. Een fijne gedachte maar een die ik niet kan laten zien omdat ik zo ongeveer alles heb verhuist uit het pander en clarisse huisje behalve dat snoertje waarmee ik fotos op de computer zet.

en nu bedenk ik dat ik pander nog een apparaat terugwilde geven vanavond maar dat lukt niet voor morgen, dus als je dit leest SORRY, het komt eraan!

verder zijn we dus blij en extreem moe, want blijkbaar mag dat pas echt in je eigen huis en nu zijn we dus alle vier opeens elke ochtend met zware benen het bed uit.

waar ik nu inga want anders benm ik morgen niet in staat de verhuizers aan te geven welke doos waar met en uit ervaring weet ik dat dat vreselijk vermoeiiende gevolgen kan hebben waarbij je nog weken dozen van boven naar beneden verplaatst terwijl je eigenlijk gewoon de open haard uit zou wilen proberen.

wat ik wil.

maar dan val ik steeds in slaap

en droom van het prachtige huis waar we in zitten, want zo gaat dat, vakantoefotos zie je ook vaak pas achteraf...

vloer

vloer
Met je mooiste kleren en je mooiste gezicht naar de jr kalveren!

















Slowaken naar huis en over twee weken terug om de laatste dingetjes af te maken


Genieten in het huis want het is leeg!


De ramen staan sinds vanavond in de gang en gaan er snel in.


De ensuite wordt hoger en erg mooi (zeker nu)


De vloer! In de Olie! Gaat traag maar mooi.


Arijjan werkt hard en haalde de combimagnetron op.


Annelou krabt de verf van de keukenkastjes en ja, ze worden steeds mooier.


Bodhi liep 12 rondjes in de nettie ockeloen sponsorloop


Vanavond, Pien en Bodhi naar de junior kalveren.


We hebben een nieuw slot op de deur.


Yeshe is Yeshe en dat is een goeie zaak.


Léonie heeft een mooi stepping out jasje voor Arijjan laten komen.


De berg spullen die van zolder komt is belachelijk hoog.


Wat een mooi huis krijgen we...





En gaan we dit weekend echt terug naar huis kunnen?